ٻاراڻي ڪهاڻي هڪ ميربحر صبح جو سوير اٿي مڇين مارڻ لئه سمنڊ ڏانهن ويو، جيئن ته اڃان تمام گهڻي سوير هئي ۽ اونده سبب هو سمنڊ ۾ وڃڻ جهڙو نه هو سو وقت پاس ڪرڻ لئه سمنڊ جي ڪناري تي ئي ويهي رهيو ۽ آس پاس پيل ننڍڙا پٿر کڻي سمنڊ ۾ اڇلائيندو رهيو ... جڏهن آخري پٿر اڇلائڻ وارو هو ته سج جي روشني به نڪري آئي ڇا ڏسي ته سندس هٿ ۾ هيرو آهي جو هو سمنڊ ۾ اڇلائڻ وارو آهي ۽ کيس اها ڳالهه پڻ سمجه۾ آئي ته هو جيترا به پٿر سمجهي سمنڊ ۾ اڇلائيندو رهيو هو سي سڀ هيرا هيا ... کيس پنهنجي بدقسمتي تي افسوس ٿيڻ لڳو ته هو هٿ آيل ڀاڳ اونده سبب سمنڊ ۾ اڇلائي ويٺو آهي ... ڪهاڻيءَ جو اخلاقي سبق ... هيٺ ڏسو
ننڍپڻ ۾ جڏهن بابا مون کي سوير اٿڻ لاءِ دڙڪا ڏيندو هو ته ۔۔۔ ناني امان اهڙي ڪهاڻي نه ٻڌائي ۔۔۔ نه ته پاڻ وٽ به هيرا ئي هيرا هجن ها۔۔۔hall chari
