گڏيو ڌوٻيُن ڌوءِ، پنهونءَ پارِچَو هَٿَ ۾ اُتي آرِيءَ ڄام جو، قاصدُ آيُس ڪوءِ ايءُ ڪامِلَ ڪَمُ نه سَندوءِ، جِئن پَهَسَ پڇاڙِيين پوتِيَين سر ديسي- سسئي ڌوٻيين= ڌوٻين سان پارچو= هي فارسي ٻولي لفظ پارچه مان ورتل آهي معنى ٿيندي ڪپڙا، وڳا. آري ڄام= ڪيچ مڪران جو حڪمران، پنهونءَ جو پيءُ. پَهَسَ= هي لفظ پراڪرت ٻوليءَ جي لفظ پسه ۽ سنسڪرت ٻوليءَ جي لفظ پرَسهيه مان ورتل آهي معنى ٿيندي زبردستيءَ، سختيءَ ۽ زور سان. پَڇَاڙيين= ڌوئين، سَٽين. پوتيين= سنڌي ٻوليءَ جي لفظ پوتي مان ورتل عورتون مٿي ڍڪڻ لاءِ پوتي ڍڪينديون آهن. بيت جو پس منظر ~ ٻين ڌوٻين سان گڏ پنهونءَ ڪپڙا پئي ڌوتا. ~ اُتي آري ڄام جو ڪو قاصد نياپو کڻي آيس. ~ اي سردار ! هي تنهنجو ڪم ناهي جو تون ڪپڙا ڌوئيندو وتين. سمجهاڻي سسئيءَ سان پنهونءَ جي شاديءَ لاءِ جڏهن پڻس انڪار ڪيو هو تہ پنهون هڪ تہ پرديسي آهي، ٻيو اسانجي ذات جو بہ ناهي. تنهن تي سسئيءَ جي اڳ ئي سمجهايل سهيليءَ چيس پنهون ذات جو گاذر يعني کٽي آهي. توهان ڀلي گهرائي چئوس تہ ڪپڙن جي هڪ کُنڀ ڌوئي اچي. تڏهن پنهون ڌوٻي بڻجي ڪپڙا ڌوئڻ لڳو هو. هي عشق جو معراج آهي جو ڪڏهن ڄام تماچي نوريءَ جي عشق ۾ ڄار ڪلهي تي کڻي مڇيون ٿو ماري. تہ وري ڪڏهن ڪيچ مڪران جي حاڪم آري ڄام جو ولي عهد سسئيءَ جي عشق ۾ ڌوٻي بڻجي درياھ تي ڪپڙا ٿو ڌوئي. جڏهن آري ڄام کي اها خبر پئي تہ نياپو موڪليائينس ته اي سردار ! هي تنهنجو شان نہ آهي جو ڌوٻي ٿي درياھ تي ڪپڙا ڌوئين. ڀٽائي هن بيت ۾ عشق جي اُرهه زورائي، بي واجبي جي ڳالهه ڪئي آهي.عشق وقت جي حاڪمن کي جهڪائي، سندن انا ختم ڪري ٿو ڇڏي.جيئن ڄام تماچي بادشاه هوندي به درياه مان ڄار کڻي مڇيون پئي ماريون ايئين ئي پنهون ڌوٻي ٿي درياهه تي ڪپڙا پيو ڌوئي. عشق بادشاهه ۽ بي پرواهه آهي. هي حضرت عشق جنهن کي لڳي ٿو تنهن کان سڀ وسري وڃي ٿو. پرين پسڻ لاءِ هر پل هر ڪم لاءِ تيار ڏسجي ٿو. ______ محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
سائين مظفر منگي صاحب وچ ۾ هڪ ڳالهه تان ڪاوڙجي فيس بوڪ تي شاهه جي شاعري کي شئير نه ڪندو هو، پر وري ناراضپو ختم ڪري حاضر ٿيو آهي، هن ڪري سائين جن کي واپس لطيفي لات سلسلي کي شروع ڪرڻ تي دل جي گهراين سان مبارڪبادي پيش ڪريون ٿا ۽ اميد به ڪريون ٿا ته سائين جن هميشه جي لاءِ ائين لطيفي لات سلسلي کي جاري رکندا
