جَا عُمَرَ ! تَو مُلِ عِيدَ، سَا سَان سُوءَ وَرِتِي, سُومِرَا ! وَيئِي وَيچَارَنِ وِسِرِي، خُوشِي ۽ خَرِيدَ سِڪَڻَ ڪَيَا شَهِيدَ، مَارُو جَي مَلِيرَ جَا سُرُ مَارُئِي مُلِ = وَٽِ، کي، قيمت کان عِيدَ = خوشي، راحت _ اُهو وڏو ڏينهن جيڪو وري وري اچي ۽ پاڻ سان خوشيون، شادمانا ۽ جشن کڻي اچي. سَان = اسان سُوءَ = ماتم، ڏک وَرِتِي = ملهائي، گذاري خَرِيدَ = خريداري ڪرڻ، مزا ماڻڻ، عيد لاءِ نوان وڳا ۽ ٻيون ضرورت جون شيون خريد ڪرڻ. سِڪَڻَ = اُڪيرَ ۾ رهڻ شَهِيدَ = ڪُهِي وڌو، ڪٺل، مري جهري _ حق ۽ سچ جي راھ ۾ سر ڏيڻ واري کي شهيد چيو ويندو آهي. بيت جو پس منظر ~ اي عمر ! جا تو وٽ عيد خوشيون ۽ مسرتون کڻي آئي آهي سا اسان لاءِ ماتم مثل آهي. ~ منهنجي غريب ۽ مسڪين ماروئڙن کان تہ عيد جون خوشيون ۽ خريداري ڪرڻ ئي وسري وئي آهي. ~ منهنجي وڇوڙي ۽ جدائيءَ ۾ لڳل سڪ ۽ اڪير ملير جي ماروئڙن کي ڪُهِي وڌو آهي. سمجهاڻي او ڀٽائي ! تنهنجي عظمت کي سلام. اڄ کان اٽڪل ٽي سؤ سال اڳ ٿر ۽ مجموعي طرح سنڌ جي معاشي ۽ اقتصادي حالتن تي لکيل هي بيت هاڻوڪي سنڌ جي حالتن جي هوبهو عڪاسي نٿو ڪري ڇا؟ اڄ بہ ظالم وڏيرن ۽ پيرن جي ڪوٽن ۾ زبردستي سنڌي نياڻيون مارئيءَ جيان قيد ۾ واڙيل ناهن ڇا؟ رنڪل ڪماري، آشاڪماري ۽ ٻيون ڪيتريون ئي نياڻيون وحشي وڏيرن ۽ ظالم پيرن هٿان زبردستي مذهب مٽائي، اڃان تائين سندن بنديخانن ۽ عقوبت گهرن ۾ عذاب نٿيون ڀوڳن پيون ڇا؟ اڄ بہ سنڌ جي الائي ڪيترن بي گناھ قتل ٿيل ڪونڌرن جي گهرن ۾ عيد بدران ماتم برپا ناهي ڇا؟ اڄ جڏهن عيدون آسودن لاءِ خوشيون کڻي اچن ٿيون تہ باقي سنڌ جي ٻين گهرن ۾ بک ۽ اڻ هوند سبب نوان وڳا، پرفيوم، بوٽ، جُتيون، گوشت ۽ ڪڪڙ خريد ڪرڻ جي ماڻهون سگھ رکن ٿا ڇا؟ اڄ بہ ڪيترن گهرن ۾ چلھ نٿي ٻري، خودڪشيون پيون ٿين ۽ ماڻهون پيٽ، پٺي ۽ پير اگهاڙا ڪري گهمن ٿا. ڀٽائيءَ جو هي بيت اسان لاءِ سوال آهي تہ اسان آخر ڪيستائين سنڌ جي مسئلن کان ڪن لاٽار ڪري خاموش رهنداسين؟ ______ محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
