ڪَو جَو ڪَامَڻُ مَي، آهي اَکَڙيُن ۾ تَنُ تماچيءَ ڄام جو، نَاڀُون پَايَو نَي عشقُ ايئَن ڪري، جيئَن ڄارَو ڄام ڪُلهي ڪَيَو سُرُ ڪاموڏ (نوري ڄام تماچي) ڪَامَڻُ = جادو، مَنڊُ، اسرار. ڪامڻ لفظ سنسڪرت ٻوليءَ جي لفظ ڪارمڻ مان ورتل آهي. تَنُ = جسم بدن نَاڀُون = نوڪون، چوٽيون، چهنبون، نيزن ۽ ڀالن جون نوڪون. لفظ ناڀون سنسڪرت ٻوليءَ جي لفظ نکَ ۽ فارسي ٻوليءَ جي لفظ ناخن مان ورتل آهي. نَي = نئي،کنيو وڃي، ڇڪيو وڃي. بيت جو منظر نوريءَ جي نيڻن ۾ ڪو ته اهڙو اسرار آهي، جادو آهي، چقمق آهي، ڪشش آهي جو ڄام تماچيءَ جهڙي بادشاهه جَي جسم کي ڄڻ نيزن جَي نوڪن تي کنيو پاڻ ڏانهُن ڇڪيو ٿي وڃي. عشق ته بادشاهن جي مٿان بادشاهي ٿو هلائي. عشق ماڻهونءَ جي سڄي هستي، مستي ۽ انا ختم ڪري نوايو ڇڏي. تنهنڪري ئي ته ڄام تماچيءَ جهڙا به ڄارَ ڪلهن تي کنيون وتن ٿا مڇيون ماريندا. سمجهاڻي هن عشق الائي ڪيترا گهر اُجاڙي ڇڏيا آهن. ڪي جنت مان تڙيا ويا، ڪي باهه ۾ ساڙيا ويا، ڪي طور تي بيهوش ٿي ڪري پيا، ڪن کي ڪرٽ سان چيريو ويو، ڪي ڪُسڻَ لاءِ تيار ته ڪي ڪربلا جي تتل واريءَ تي ڪُٺا ويا. عشق جنهن کي لڳي ٿو تنهن جو سرور، سڪون، چين ۽ آرام کسي ٿو ڇڏي ۽ کيس موٽ ۾ ڏئي ٿو انتظار، اوسيئڙا، اوجاڳا، اذيتون، عذاب ۽ ڀوڳنائون. عشق بادشاهن کي فقير ڪري ٿو ڇڏي ۽ عشق بادشاهن کي ڄارَ ڪلهن تي کڻائي مڇيون ٿو مارائي. ______ محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
