لَوئڙِيَارِي آهِيان، وَارِيَان تَان نَه وَرَقُ سَانڍِيَمِ سُپَيرِيُنِ لَئه، لَوئِيءَ اَندَرِ لَڪُ ڪَنڌِ ڪَاسَو، پَٽِ پَاسَو، ڏِنَمِ تَنَ تَرَڪُ سَندَو مَارُوءَ حَقُ، جَان جِئَان تَان پَارِيَان سُرُ مَارُئي لَوئَڙيَاري = لوئي پهريندڙ، ٿڳڙي پوش وَاريَان تَان نَه وَرَقُ = پنهنجي اباڻي ريت نه مٽينديس، ڪو نئون طريقو اختيار نه ڪنديس لَوئيءَ اَندَر لَڪُ = لوئيءَ سان ڍڪي پنهنجا انگ، عزت ۽ عصمت کي لڪائينديس ڪَنڌ = ڪنڌ هيٺان ڪَاسَو = پاڻيءَ لاءِ چمڙي جي مشڪ پَٽ = پٽ تي تَنَ = جسم کي تَرَڪُ = تسو، تڪليف بيت جو پس منظر ~ مارئي چئي ٿي ته : مان لوئي اوڍڻ واري پنهنجي اباڻن سان ڪيل قولن، واعدن ۽ وچنن جي ريت نه مٽائينديس. ~ آئون پنهنجي مارن ۽ محبوب جي امانت، هن عزت ۽ عصمت کي لوئيءَ ۾ لڪائي محفوظ ڪيو آهي. ~ اسان مارو ماڻهو پنهنجي ڪنڌ هيٺان مشڪ وهاڻو ڪري پٽ تي سمهڻ جا هيراڪ آهيون. ~ جيسيتائين جيئري آهيان پنهنجي محبوب جي امانت، عزت ۽ عصمت کي داغدار ٿيڻ نه ڏينديس. سمجهاڻي ڀٽائيءَ جو هي بيت سنڌ جي سمورين سورمين جي عزم ۽ حوصلي سان عزت ۽ عصمت کي سانڍي رکڻ ۽ مرندي تائين ان جي حفاظت ڪرڻ جَي ارادي جي عڪاسي ٿو ڪري. مارئي پنهنجي عزت ۽ عصمت کي اباڻن جي ڏنل لوئيءَ سان ڍڪي، لڪائي مرندي تائين ان جي حفاظت ڪرڻ جو وچن ٿي ڪري. مارئي، عمر جي پلنگن، بادشاهي بسترن، سوڙين ۽ ريشمي وهاڻن تي ڪنڌ رکي سمهڻ جي بجاءِ پٽ تي سمهڻ کي ترجيح ٿي ڏئي. سو اچو ته اسان به سنڌ جي ننگن دنگن، مارين، سورمين ۽ نياڻين جي عزت ۽ عصمت جا رکوال بڻجون، سندن حفاظت ڪرڻ جو وچن ڪيون. _____ چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
