رَاڻَا ! نَہ ڄَاڻَان، ڪِنءَ وِڏوُڻَين؟ وَلَهَا اَچِي ڪَاڪِ ڪَنڌِنِ ۾، پَرِچِي ڏَي پَاڻَا مَينڌِرَا ! مَاڻَا، تَورِيَ ڪَندِيَسِ ڪَنِ سِين؟ سُرُ مُومَلَ رَاڻَو ڪِنءِ = ڪيئن وِڏوُڻَين = ڪاوڙئين، جوش ۾ آئين، غصي ۾ آئين وَلَهَا = منهنجا مڙس، ڪانڌ، ڀتار، منهنجا ورَ ڪَنڌِنِ = ڪنارن، ڪپرن پَاڻَا = خودبخود، پنهنجو پاڻ مَينڌِرَا = مينڌرا، راڻا _ راڻو ذات جو مينڌرو هو. مَاڻَا = انگل آرا، نازانداز، نخرا، ادائون. بيت جو پس منظر ~ او منهنجا مڙس راڻا ! مون کي خبر ناهي تہ تون ڇو ڪاوڙيو آهين. ~ هن ڪاڪ ڪناري پاڻ ئي اچي پرچ. ~ او مينڌرا ! تو سوا هي انگل ڀلا ڪنهن سان ڪندِيَسِ. سمجهاڻي مومل پنهنجي ڀيڻ سومل کي رَاڻَي جا ڪپڙا ۽ پٽڪو ٻڌائي رات جو پاڻ سان گڏ سمهاريندي هئي.پر هاڻي ان سڄي معاملي کان اڻ ڄاڻائي ۽ لاتعلقي ظاهر ڪندي معصوميت سان چئي ٿي : او راڻا ! منهنجا مڙس، مون کي خبر ناهي تہ تون مون سان آخر ڇو ڪاوڙيو آهين؟ هن ڪاڪ نديءَ جي ڪپ تي اڏيل ڪاڪ محل ۾ اچي پاڻ پرچي، مون کي پنهنجو اڻ ميو پيار، محبتون، خوشيون، راحتون، مسرتون ۽ مرڪون موٽائي ڏي. او مينڌرا ! توکان سواءِ ڪير آهي ٻيو جنهن سان انگل ڪيان، نازنخرا ڪيان، انداز، ادائون ڪيان ۽ رُسَان ۽ وري پاڻ ئيپرچي پوان. _____ چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
