پاڻهئين پَچي پِيئيُون، ريءَ واهِيتَ، ريءَ واڙِ، جُوءِ ڪُشادي جِيڏِيين، مَلِيرَ موڪَ مُهاڙِ، اُت اَباڻان جِنهن جا، سا ماڙيءَ مُورِ مَ چاڙِه، جي اُڪنڍِيُون آراڙِ، لوههَ تَنِين کي لاهِيين. سر مارئي وَاهيَتَ = چوڪسي، پَهرَو، سنڀال، نگهباني وَاڙ = لوڙهو جُوءِ ڪُشادي = مال چارڻ لاءِ ويڪرا، کليل ۽ ڪشادا ميدان موڪَ = جهجهو، گهڻو، ڪشادو مُهاڙ = آڳرُ، آڳنڌ، مُهاڳ مُور = بنهه، اصل، متان چاڙه = قيد ۾ رک اُڪنڍيون = سڪايليون آراڙ = آراڙي - ٿر ۾ هي گاهه برسات کان پوءِ ڦٽي ٿو، پن سنها ۽ چوٽيءَ ۾ اڇي رنگ جا گُل ٿيندا اٿس. ٿري ماڻهون گلن سوڌو گاهه وڍي ان مان ڀاڄي تيار ڪندا آهن. پنن ۽ گلن کي ٽهڪائي ڏڌ ۾ ملائي رائتو ٺاهيندا آهن. آراڙيءَ جو ذائقو کٽو ٿيندو آهي ٿر ۾ ڦوڳيسي به چون. لاڙ ۾ وري ڏونئرن جي ٻج جي ڀت کي آراڙو يا آراڙي سڏيندا آهن. بيت جو پس منظر ~ هي جيڪي ساڏوهيون يا اڇي رنگ جا پيرون آهن سي بغير ڪنهن لوڙهي يا سنڀال جي پاڻ ئي پچي پون ٿا. ~ ملير جي مهاڳ ۾ ئي سرتين جي گهمڻ ڦرڻ لاءِ کليل ۽ ڪشادا ميدان آهن. ~ جنهن جا اباڻا ملير رهيا تنهن کي ماڙين ۾ قيد نه ڪر. ~ جي آراڙيءَ جون سڪايل آهن تنين کي زنجيرن مان آزاد ڪر. سمجهاڻي ٿر ايراضيءَ ۽ پکيڙ جي لحاظ کان ڪافي وسيع، وشال ۽ ڪشادو آهي. برسات کان پوءِ هر طرف ساوڪ ئي ساوڪ نظر ايندي آهي. مختلف قسم جا ميوا ۽ ڀاڄيون پاڻهي ڦٽيو پون، نه ته انهن جو ٻج ڇٽڻو ٿو پئي ۽ نه وري ڪا نگهباني يا سنڀال ڪرڻي پئي ٿي. مارئي عمر کي چئي ٿي : جيڪي لذيذ پَيرُن ۽ آراڙيءَ جي ڀاڄين، ڏڌ، لسي، مکڻ، رانئتي ۽ ڦوڳيسيءَ جون سڪايليون آهن. تن کي زنجيرن مان آزادي ڏي ته وڃي پنهنجي مارن سان ملن. هن بيت ۾ ڀٽائي عُمر جي ڏاڍ، جبر ۽ زور زبردستيءَ سان ڪنهن جي ننگن کي يرغمال ڪري ميري اک رکڻ کي ننديندي مطالبو ٿو ڪري ته مارئيءَ کي قيد مان آزاد ڪري ملير وڃڻ جي موڪل ڏي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
