جُهران جهڄَان تَي، جِنءَ پَسڻَا پَرَي ٿئَا اَلَا ! اَوٺي آڻيَين، جو کِينءَ جي خَبرَ ڏَي مَنَ مُهجَي کَي، وَاڪَو لَهَي وَيڙ جَو سُرُ مَارُئي جُهرَان = جهرندي وڃان، ڪمزور، هيڻي، سستُ ۽ نٻل ٿيندي وڃان. جهِڄَان = ڳڻتين ۾ ڳرندي وڃان تَي = تنهنڪري جِنءَ = جيئن پَسڻَا = پسڻ کان، ڏسڻ کان اَلَا = اعلى وڏو - مولا پاڪ جي ذات اَوٺي = اُٺَ ڪاهيندڙ، نياپو، سنيهو آڻيندڙ آڻيَين = آڻين، موڪلين، روانو ڪرين کينءَ = خير، سک، سلامتيءَ، خوشيءَ مَنَ = دل مُهجَي = منهنجي وَاڪَو = روڄ راڙو، غم، پريشاني وَيڙ = ويڙهو، ڳوٺ، ڪجهه وڻن تي مشتمل ننڍو جهنگ بيت جو پس منظر ~ منهنجا مارو ڏسڻ کان جو پري آهن، سو وڃان پئي جهرندي ۽ ڳڻتين ۾ ڳرندي. ~ او مولا پاڪ ! شل ڪو نياپي وارو اچي، خير جي خبر آڻي. ~ منهنجي وطن ۽ ويڙهن جو غم دل تان لهي ئي نٿو. سمجهاڻي مارئيءَ پنهنجي وطن ۽ مارن کي ناهي وساريو. چئي ٿي ته : منهنجا مارو جيڪي پهچ کان ڪوهين پري آهن ۽ ڏسڻ کان ڏور آهن. تن کي هر پل ياد ڪيو پئي سورن ۾ سڙان ۽ ڳڻتين ۾ ڳران. ڪو اهڙو ماڻهو به ته ڪونهي جيڪو هِتان وڃي يا اُتان اچي ۽ خير سلامتيءَ جي خبر ٻڌائي ته مون سوا مارو ڪيئن ٿا گذارن؟ هو مون کي ياد به ڪن ٿا الائي نه. پنهنجي ملڪ، مارن ۽ ويڙهن جو اندر ۾ اُلڪو اٿم ۽ جيءَ ۾ سدائين جهوري لڳل رهي ٿي. چاهيان ٿي ته هي روڄ راڙو ختم ٿئي، منَ ۽ دل کي ڪو ڏڍ، آٿت ملي پئي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
