مَارُوءَ پاس مليرَ ۾، ڌوئي مَرُ مَران پاڻي وَارَي پَاهجَو، وينديَائي وَرَان ٿورو مَنجهه ٿَرَان، هُندَ لَڳَي لوئڙيَاريَين سُرُ مَارُئي مَارُوءَ = کيت - مارئيءَ جو محبوب، مڱيندو پَاس = وَٽ، ڀر ۾، هنج ۾، ڀاڪر ۾ ڌَوئي = وهنجي، صاف ڪري مَرُ = ميراڻ، مٽي، مَير پاڻي وَارَي = جسم تي پاڻي وجهي وَينديَائي = ويندي ئي، وڃڻ ساڻ ئي، ويندي شرط وَرَان = موٽي اچان، واپس ٿيان ٿورَو = احسان ٿرَان = ٿر وارن تي هُندَ = هوند، جيڪر لَوئڙياريَين = لوئي اوڍيندڙن تي بيت جو پس منظر ~ شال ملير وڃي محلن جي ميراڻ ڌوئي، محبوب جي ڀاڪر ۾ ساهه ڏيان. ~ پنهنجي بدن تي ملير جو پاڻي وجهي، بس ويندي ئي واپس ٿيان. ~ اهيو لوئي ڍڪيندڙن تي تنهنجو احسان ٿيندو. سمجهاڻي مارئي پنهنجي وطن ملير، مارو ماڻهن ۽ محبوب سان محبت جو عظيم، لافاني ۽ لازوال ڪردار آهي. مارئي چئي ٿي : جيڪڏهن جيئري محبوب سان ملاقات نه ٿئي، آس اٿم ته هي لڱن تي لڳل محلن جي مٽي جيڪا ڄمي وئي آهي.سا ڌوئي پوءِ پنهنجي محبوب جي هنج ۾ ساهه ڏيان. مارئي عمر جي پاڻيءَ سان وهنجڻ لاءِ تيار ناهي. سو عمر کي چئي ٿي : جيڪڏهن هن قيد مان تون مونکي آزاد نٿو ڪرين ته ايتري مهلت ڏئينم. جيئن پنهنجي وطن جي پاڻيءَ سان وهنجي وري تو وٽ واپس موٽي ٿي اچان. جيڪڏهن تو ايئين ڪيو ته عمر ! تنهنجو هي مون مٿان ۽ سڄي ٿر تي احسان ٿيندو. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
