اَڄُ پڻ چِڪيَم چاڪَ، وَهيَن وَيڙيچَن جا سُورَن اَچي سُومرَا !، اندَر ڪي اَوطاقَ مَارُوءَ جَي فراقَ، هَڏ مُهجَا ڪَپيَا سُرُ مَارُئي چِڪيَم = ڪڙهي پيا، اٿلي پيا، ڏکي پيا، رتُ پُونءِ ڇڏيائون چَاڪَ = ڦٽ، زخم، وڍَ وَهيَن = آسودن، سکين ستابن، شاهوڪارن وَيڙيچَن = مارو ماڻهن ڪي = ڪئي اَوطاقَ = بيٺڪ، ڪچهري گاه مارُوءَ = کيتَ - مارئيءَ جو محبوب ۽ مڱيندو فرَاقَ = وڇوڙي، جدائي هَڏَ = هڏا، انگَ، عضوا مُهجَا = منهنجا ڪَپيَا = وڍي وڌا بيت جو پس منظر ~ وري اڄ به سکين ستابن مارن کي ياد ڪندي منهنجا ڦٽ اٿلي پيا آهن. ~ او سومرا ! مارن جي دردن ته اندر ۾ بيٺڪ ٺاهي ڇڏي آهي. ~ محبوب جي جدائيءَ ته ويتر هڏ وڍي وڌا آهن. سمجهاڻي جنهن سوا جيڪر پل به نه سري اهو جڏهن اکين کان اوجهل ٿي پوندو آهي ته، چپ سڪي ٺوٺ ٿي ويندا آهن. مُنهَن جون مُرڪُون موڪلائي ٿيون وڃن، اداسي ڇانئجيويندي آهي. اڄ مارئيءَ کي پنهنجو وطن، اباڻا ۽ محبوب ڏاڍو ياد پيا اچن. سندن لاءِ هنجون هاريندي چئي ٿي : اڄ وري ماروئڙن جي ياد ۾ اندر جا زخم اٿلي پيا اهن. ڦٽ ناسور بڻجي ويا آهن، جن مان رت پيو ٽمي. سور اندر ۾ ٽڪي پيا آهن، رهي پيا آهن، وڃڻ جي ئي نٿا ڪن. دل م ديرو ڄمايو اٿن. ويتر محبوب کيت جي جدائيءَ ته جيءُ جهوري وڌو آهي. سڄو جسم ڄڻ ڪنهن ڪهاڙيءَ سان ڪپي ڳڀا ڳڀا ڪري ڇڏيو آهي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
