ڪِنِي ڪِنِي مَاڙُهين، پَيئي ڪَلَ ڪائِي رَسِئا جَي رَمزَ کَي، تَنِ پارِسِي پائِي اَلاِنسَانُ سِرِي وَ اَنَا سِرهُ، وَرَتِي اِيَ وَائِي رَاجَا رَاڳائِي، هَرِدَوئِي هَيڪُ ٿِئَا سُرُ سَورَٺِ ڪِنِي ڪِنِي = ڪنهن ڪنهن مَاڙُهين = ماڻهن کي ڪَلَ = ڄاڻ، خبر رَسِئا = پهتا، معلوم ٿي سگهيُنِ رَمزَ = ڳُجُھ، رازُ، اشارو پَارِسِي پَائي = هن ڳُجھ کي پروڙيو، هن راز کي سمجهو، هي ڳجهارت ڀڳي اَلاِنسَانُ سِرِي وَ اَنَا سِرهُ = انسان منهنجو ڳُجُھ آهي ۽ مان انسان جو ڳُجُھ آهيان - حديث اِيَ وَائِي = اِها پچار، اها وائي، اها ٻولي رَاجَا = راءِ ڏياچ رَاڳَائِي = ٻيجل - جنهن سرندو وڄائي سِرَ جي سَينَ هنئي هَيڪُ ٿِئَا = هڪ ٿيا، گڏجي ويا، ملي ويا بيت جو پس منظر ~ ڪنهن ڪنهن ماڻهونءَ کي ڄاڻ آهي. ~ جن هي راز ڄاتو سي ئي هي مام پروڙي سگهيا. ~ اِها ئي پچار پئي هلي تہ انسان خدا جو ڳُجُھ آهي ۽ خدا انسان جو ڳُجُھ آهي. ~ راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل پاڻ ۾ ملي هڪ ٿي ويا. سمجهاڻي هي هڪ راز آهي جيڪو هر ماڻهون ڄاڻي ۽ سمجهي نٿو سگهي. لکين ۽ ڪروڙين انسانن مان ڪي عارف هوندا، جن جي رمز ۽ اندرئين اک ئي هن راز کي پروڙي سگهي ٿي. خدا تعالي' فرمايو: ”انسان منهنجو ڳُجُھ آهي ۽ مان انسان جو ڳُجُھ آهيان“ صوفي چون ٿا ان جو مطلب اهو ٿيو تہ خدا ۽ انسان جي وچ ۾ ڪو راز آهي، ڪو لِڪُ آهي، ڪا ويجهڙائي ۽ هڪجهڙائي آهي. هن الجهيل ۽ منجهيل سُٽَ کي سڀڪو سلجهائي نٿو سگهي. هي روحاني ڳجهارتون جهڙي تهڙي جي سمجھ کان مٿي آهن. ڇو تہ جيڪو راءِ ڏياچ ۾ آهي سو ئي ٻيجل ۾ بہ آهي. تڏهن ئي تہ راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل پاڻ ۾ ملي هڪ ٿي ويا. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
