وَسِي سَارِي راتِ، صُبُحَ جو ساههُ کَڻَي مَجَهيئِي مِيههُ پِرِيَنِ جو، تَنَ ۾ هُوَيئِي تاتِ ته وِهاڻِيَ پِرِڀاتِ، هُندَ بادَلَ! بَسِ ئي نه ڪَرِين سُرُ سارَنگُ مَجَهيئِي = اندر ۾ مِيهُ = مِينهُن تَنَ ۾ = بدن ۾، دل ۾، مَنَ ۾ هُوَيئِي = هجيئي، هجئي، جي هجئي وِهاڻِيَ = گذري، تائين تاتِ = تنوار، پچار، سڪ، اڪير پِرِڀاتِ = پرھ ڦٽيءَ، باک ڦٽيءَ ويل هُندَ = هوند، جيڪر بيت جو پس منظر ~ سڄي رات وسندو رهين، صبح جو وڃي ساھي کڻي. ~ جي دل ۾ سڪ هجئي تہ تنهنجي اندر ۾ سدائين مينهن موجود هجي. ~ او بادل ! پرھ ڦٽيءَ ويل تائين جيڪر بس ئي نه ڪرين. سمجهاڻي او بادل ! جيڪڏهن تنهنجو بہ ڪو محبوب هجي ها، تنهنجي وس ۾ نہ هجي ها ۽ ڪيڏانهن ڪاوڙجي، رُسِي هليو وڃئي ها. جڏهن توکي هن جي ياد ستائي ها، سندس سِڪَ ۽ اُڪِيرَ لڳئي ها. رات ڏينهن جي ننڊ ڦٽي وڃئي ها. تڏهن اکڙين جا بند ڀَڄِي پَوَنِي ها ۽ تنهنجو سڄو وجود مِينهُن بڻجي وڃي ها. رات کان پرهه ڦٽيءَ تائين پنبڻين منجهان لڙڪن لارون، موتين جون مالهائون بڻجي وسڻ کان بس ئي نہ ڪن ها. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
