ڏِيا تيلَ ڦُليلَ جا، ٻارِيمِ تائين ٻانگَ ڍَولو ڍَٽِ رَهائيو، ڪِهِ سَٽاڻَي سانگَ چانگي چَڙهِي آءُ تُون، لَالَ! وَرائَي لانگَ ڪَوڙَين ڀَتَين ڪانگَ، اُڏايامِ اَچَيجُ تُون سُرُ مُومَلَ رَاڻَو تَيلَ ڦُليلَ = گلن جي خوشبودار تيل سان ڍَولَو = پرين، محبوب ڍَٽِ = ٿر جي وچ واري وارياسي ڀاڱي کي ڍٽ چئجي ٿو، امر ڪوٽ بہ ڍٽ ۾ اچي ٿو. ڪِهِ = ڪنهن سَٽاڻَي سانگَ = مجبوريءَ ۽ لاچاريءَ سبب چانگي = متاري اٺ تي لَالَ = عشق ۾ رتل پرين، محبوب ڪَوڙَين = ڪروڙين ڀَتَين = طرح طرح جا، مختلف قسمن جا، بيشمار بيت جو پس منظر ~ صبح جي ٻانگ تائين سُرهي تيل سان ڏيئا ٻاريندي راتيون گذاريان ٿي. ~ شايد ڪو ضروري ڪم ٿي پيو هوندس، جو ڍٽ رهي پيو آهي. ~ او محبوب ! هاڻي پل جي بہ دير نہ ڪر اٺ تي چڙهي جلدي پهچي وڃ. ~ مون ڪروڙين ڪانگ نياپا ڏيئي تو ڏانهن موڪليا آهن، ٻيلي هاڻي تہ اچ. سمجهاڻي محبوب رُسِي ويندو آهي تہ ڪائنات رُسِي ويندي آهي. محبوب ٽهڪ، مُرڪُون ۽ سڀ مسرتون پاڻ سان کڻي ويندو آهي. پوئتي رهجي وينديون آهن آهون, دانهون ۽ لڙڪن لارون. اڄ راڻو رسي ويو آهي، مومل سان ڪاوڙجي ويو آهي. مومل پريشان آهي، سندس نيڻين ننڊون حرام ٿي ويون آهن. هر رات ڏيئا ٻاريندي ٿي گذريس. دل کي ڪوڙي آٿت ڏيندي ٿي چئي: شايد ڪو ضروري ڪم هوندس، مجبوري هوندس، لاچار ۽ بيوس ٿي پيو هوندو. تڏهن تہ ڍٽ ۾ رهي پيو آهي. مومل رَاڻَي کي سڏ ڪندي چئي ٿي: ڏس مون ڪروڙين ڪانگن کي دل جون ڳالهيون، نياپا ۽ سنيها ڏئي تو ڏانهن موڪليو آهي. ٻيلي هاڻي هڪ پل جي بہ دير نہ ڪر، اٺ تي لانگ وراءِ ۽ اڏامي ڪاڪ پهچ منهنجو ساھ ٿو نڪري. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
