سَوڍَي ڌارا سَرَتِيُون! ، پِئو ڀِتِنِ ۾ ڀَنگُ اُٻاٽِجِي اَڄُ وِئو، راڻا! تو رِيَ رَنگُ هِيَين سان هاڃو ٿِئو، پِئو اَوسِيئِڙَي اَنگُ مُون تو هِيسِين سَنگُ، پُڇايو پُڇان پَهِي سُرُ مُومَلَ رَاڻَو سَوڍَي = سوڍو، راڻو - راڻي جي ذات ڌارا = کان سواءِ ڀِتِنِ ۾ ڀَنگُ = ڏار، رخنو، ڦيٽاڙو - هي اصطلاح آهي گهر جي ديوارن ۾ ڏارون پوڻ، هيڻي حال ٿيڻ، بيوس ۽ لاچار ٿيڻ اُٻاٽِجِي = ڪومائجي هِيَين سان = دل سان، مَنَ سان هاڃَو = ظلم، قهر، غضب اَنگُ = بدن، جسم تو هِيسِين = توسان، توسان ئي سَنگُ = مائٽي، ناتو، رشتو، شادي پَهِي = واٽهڙو، پانڌيئڙو، رستي ويندڙ بيت جو پس منظر ~ او سرتيون ! سوڍي کان سواءِ ڪاڪ جي ڀتين ۾ بہ ڏار پئجي ويا آهن. ~ او راڻا ! منهنجي چهري جو رنگ بہ ڪومائجي ويو آهي. ~ منهنجي دل سان ظلم ٿيو آهي، مان سڄو ڏينهن راڻَي جون راهون تڪيندي رهان ٿي. ~ او راڻا ! مون توسان مائٽي انهيءَ لاءِ نه ڪئي هئي ته پڇائون ڪندي وتان. سمجهاڻي راڻي جَي رُسِي وڃڻ کان پوءِ مومل جَي اکڙين بند ڀڄي پيا آهن. رات ڏينهن راڻي لاءِ روئندي هنجون هاريندي ٿي رهي. مومل جون سهيليون کيس دلاسو ۽ آٿت ڏئي گهڻو ئي سمجهائن ٿيون. تنهن هوندي بہ مومل جَي پنبڻين مان سنڌو اُٿلي پئي ٿو. مومل سرتين کي چئي ٿي: او سرتيون ! راڻَي کان سواءِ هن ڪاڪ جا گل ٻوٽا، پلنگ، بيڊ روم، هنڌ وهاڻا ۽ سڄو وايو منڊل ويران ۽ اُداس آهي. راڻَي کان پوءِ منهنجي سونهن سندرتا، حُسنُ، هارسينگار، ويس وڳا ۽ ادائون بہ اُداس آهن. راڻَي هن دل سان، ناسي نيڻن، ريشمي زلفن ۽ منهنجي اَنگ اَنگ سان ڪِيسُ ڪيو آ، قهر ڪيو آ. او راڻا ! مون توسان ناتو، نِينهُن ۽ نڪاح انهيءَ لاءِ نہ ڪيو هئو تہ تون ڇڏي هليو وڃين ۽ مان هر ايندڙ ويندڙ کان تنهنجيون پُڇائون ڪندي وتان. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____