ڪَاڪِ ڪَڙهِي وَڻَ وِئَا، ٻَرِئَا رَنگَ رَتَولَ تَو پُڄَاڻَا سُپَرِين ! ، هِيَڙَي اَچَنِ هَولَ جَي مُون سِين ڪِيَءِ قَولَ، سَي سِگَها پَارِجُ سُپَرِين سُرُ مُومَلَ رَاڻَو ڪَڙهِي = پچي، جلي وِئَا = ويا ٻَرِئَا = جليا، سڙيا رَنگَ رَتَولَ = محلات، رنگين محل، بنگلا، ماڙيون هِيَڙَي = هنئڙي کي، دل ۽ مَنَ کي هَولَ = هيبت، ڊپ، دهشت، ڏهڪاءُ، خطرا، ڳڻتيون، وهم وسوسا ڪِيَءِ = ڪيئي قَولَ = اقرار، واعدا، وچن سِگَها = جلد بيت جو پس منظر ~ ڪاڪ جلي وئي آهي، وڻ سُڪِي سڙي ويا آهن ۽ محل ماڙيون پڻ سڙن پيون. ~ او پرين! تنهنجي وئي کان پوءِ منهنجي دل کي الائي ڪيترا خوف ۽ خطرا ورائي ويا آهن. ~ او محبوب! جيڪي مون سان واعدا ڪيا هيئي سي اچي پورا ڪر. سمجهاڻي جڏهن محبوب رُسِي ويندو آهي تہ عاشق پاڻ کي وڇوڙي جي باھ ۾ پچندي، پڄرندي ۽ جلندي محسوس ڪندو آهي ۽ اها باھ هر طرف لڳل ڏِسِبِي آهي. اڄ راڻو رُسِي ويو آهي تنهنڪري مومل کي ڪاڪ ۽ ان جا وڻ، گل ٻوٽا، دلڪش منظر ۽ محل ماڙيون سڀ سڙندي پڄرندي محسوس ٿي رهيا آهن. مومل چئي ٿي ؛ او راڻا ! تون هاڻي ڪڏهن بہ واپس ڪونہ ايندين، مون کي ڦٽي ڪري ڇڏيندين، مون سان سڀ سڱ ٽوڙي ڇڏيندين اهي ۽ ان کانسواءِ الائي ڪيترا ٻيا بہ خوف، خطرا، ڊپ، وهم، وسوسا منهنجي دل کي وڪوڙي ويا هن. او پرين ! جلد موٽي اچ تون تہ مون سان سڄي زندگي گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جا واعدا ۽ وچن ڪيا ها، سي سڀ توکان وسري ويا ڇا؟ چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
