لائَي جو وِئا، سو مَنجِهِين ٿو مَچُ ٻَرَي سو اُجهامَي ڪِئا، جِهِ سورِيندَڙ سُپِرِين سُرُ رِپَ لائَي = ٻارَي، مچائَي، دونهين دکائي وِئا = ويا مَنجِهِين = اندر ۾، بدن ۾، دل ۾ مَچُ = باھ جو آڙاھ اُجهامَي = وسامي، جهڪو ٿئي ڪِئا = ڪيئن، ڪٿان، ڪهڙي طرح جِهِ = جنهن سورِيندَڙُ = مچائيندڙ، زور وٺائيندڙ سُپِرِين = محبوب، جانب، سڄڻ، پرين بيت جو پس منظر ~ محبوب جيڪو ٻاري ويا، سو اندر ۾ مچ اڃان پيو ٻري. ~ اُها باھ ڀلا ڪيئن وسامندي, جنهن کي مچائڻ وارا پاڻ محبوب آهن. سمجهاڻي چوندا آهن عشق باھ آهي، جيڪا ڪنڀر جَي آوِيءَ، سِرُنِ پچائڻ جَي کُورَي ۽ ڌماڪي سان ڦاٽندڙ ڪنهن جبل جَي لَاوَي جيان، رات ڏينهن، هر گهڙي، هر پل ٻرندي رهندي آهي. هيءَ ساڃاھ سڀني کي آهي پر هن باھ جي لذت، لطف ۽ مزو ايڏو تہ وڻندڙ ۽ موهيندڙ آهي. جو چقمق جيان هر ماڻهون ڇڪجيو، سوگهو ٿيو پيو هن باھ ۾ سڙندو ۽ پڄرندو آهي. اڄ ڏينهن تائين الائي ڪيترا عاشق پتنگ جيان هن باھ جو کاڄ بڻجي سڙي مري ويا ۽ الائي ڪيترا اڃان سڙي کامي مرڻ لاءِ تيار پيا ڏسجن. ماڻهون جڏهن ڪنهن وينگس جي ريشمي زلفن، ناسي نيڻن ۽ قاتل ادائن جو اَسِيرُ بڻجي ٿو تہ هيءَ عشق جي باھ سندس سڄي وجود کي ويڙهي، سمهڻ نہ ٿي ڏئي. هن باھ ۾ نہ رڳو دل پر دماغ، اکيون ۽ بدن جو هر حصو جلي، سڙي، پڄري زخمي ٿيو پئي. هيءَ عشق جي باھ شايد ڪڏهن نہ وسامي سگهندي؟ ڇو تہ هن باھ کي لڳائڻ ۽ مچائڻ وارو محبوب پاڻ ئي پنهنجي ادائن سان دل کسي باھ لڳائي هليو وڃي ٿو. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
