ٻَلَرِ لڳو ٻاڻُ، پَسو جوءِ جَرا ٿِيَي سا مُنڌَ مَرَي نه جِيَي، پَيئِي پَڇاڙَي پاڻُ سَسُئِي سُورَنِ ساڻُ، سَنڀوڙِي سَيدُ چَي سر سسئي آبري ٻلَرِ = ٻارڙي، معصومڙي، ابهم ( سسئي ) ٻاڻُ = تير پَسو = ڏسو جوءِ = زال جَرا = رتيون، ذراذرا، ٽڪراٽڪرا، ڳڀاڳڀا مُنڌَ = عورت ( سسئي) پَڇاڙَي = پتوڙي سنڀوڙِي = تيار ٿئي، تياري ڪري، سنڀري بيت جو پس منظر ~ هن معصومڙيءَ کي عشق جو تير لڳو آهي، ڏسو هوءَ ڪيئن وڍجي ٽڪر ٿي پئي آهي. ~ هي عورت مري ۽ نہ وري جيئي ٿي، تہ بہ پاڻ پتوڙي ٿي. ~ سسئي سورن ۾ گهيريل آهي پر پنهونءَ جي ڳولا لاءِ تيار بيٺي آهي. سمجهاڻي ڀٽائي سسئيءَ جي عشقيہ داستان منجهان هڪ نئين دلير ۽ بهادر سورمي سسئي تخليق ڪئي. جنهن تي پنج سُر لکيا اٿس. هيءَ سسئي سچي عاشقياڻي، بهادر ۽ همٿ جي علامت آهي. جيڪا اڪيلي عورت جبل جهاڳي، لڪ لتاڙي ٿي ۽ پهڻن کي پرزا ڪري اڳتي ڪاهيندي ٿي وڃي. هن بيت ۾ ڀٽائي سسئيءَ کي معصومڙي ۽ ابهم ٻارڙي سڏيو آهي، جيڪا عشق جي تير لڳڻ ڪري گهايل ٿي پئي آهي. گهايل سسئي نه مري ٿي ۽ نه وري جِي سگهي ٿي پر پنهونءَ جي ڳولا لاءِ هر پل تيار پئي ڏسجَي. ڀٽائي هن بيت ذريعي اسان کي سيکاري ٿو ته عذاب، اذيتون، پيڙائون ۽ ڀوڳنائون سهندي به محبوبَ ۽ منزلن جي تلاش ڪندا رهو. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
