سنڌي ادب م نئون موڙ

'سنڌي منهنجي ٻولي' فورم ۾ رضوان علي جمالي طرفان آندل موضوعَ ‏29 سيپٽمبر 2015۔

  1. رضوان علي جمالي

    رضوان علي جمالي
    سينيئر رڪن

    شموليت:
    ‏22 مئي 2011
    تحريرون:
    1,712
    ورتل پسنديدگيون:
    3,919
    ايوارڊ جون پوائينٽون:
    483
    ڌنڌو:
    سرڪاري نوڪر
    ماڳ:
    سنڌ ڌرتي جو ٻچڙو آهيان
    سنڌي ٻولي ۾ نثر ۽ نظم ۾ هميشه طب آزمائي ٿيندي رهي آهي، هر دؤر ۾ هر اديب ٻولي جي واڌ ۽ ويجه لاءِ رات ڏينهن ڪوشش ڪندو رهيو آهي.
    سنڌ سلامت جي سنڌي شاعري واري حصي ۾ ٻولي جو هڪ خوبصورت انداز ملاحظه ڪيو ان اميد سان ته سنڌ سلامت جي انتظاميه منهنجي پوسٽ غير معياري چئي بلاڪ ڪندي ۽ پوسٽ مِٽائي ڇڏيندي.
    هاءِ انسان ڪيڏانهن ڪاهي هليو آ
    ____________________________

    ادب اخلاق ويو هليو هلي ٿي بي حيائي هاڻ
    لڱن تان لاهي هي لٽڙا اگهاڙا ٿي پيا هن پاڻ.....

    سڄا ساحل سڄا هوٽل عياشين لئه ڀريل عورت
    وري هي اين جيئو ڀي عياشين جي آهي ڄڻ کاڻ....

    آزادي ڏيئي دلبو ڪري دوکو ٿو هو هردم
    اها عورت ويچاري آ نشي ۾ ٿي ڪري مانڌاڻ.....

    مشهوري لاءِ مادر چود ڪري حيلا بهانه ٿو
    ٿيو ڀڙوو وڏو هي آ عورت جي ڪمائي ڪاڻ ....


    ڪمائي جو ذريعو هي ڪري نياڻيون ننگيون ويتر
    ڪجه سالن کان رونشو هي وڌي پيو آهي اي اڻ ڄاڻ....

    هلي شروعات يورپ کان اگهاڙن ناچ گانن جي
    وري هاڻي هي هندستان اڳي سڀ کان آهي اهڃاڻ....

    گندو گافل ويو آن ٿي وسريو تون کان الله ڀي
    ڏسيل هي واٽ موليٰ جي ڇڏين ها ڪين عياشن ڪاڻ...

    حيا جنهن جو زيور هو ان کي بي حيا تو ڪيو
    ائين بي شرم ٿيندي تون نه سمجه اهڙي هئي ڪا ساڻ...

    اڙي انسان دوکي باز اهو توسان ئي دوکو آ
    گهڙي پل هي حياتي آ ڀري ويندين ڀتو ٿي ڀاڻ....


    رسول بخش دائودپوٽه


     
    2 ڄڻن هيء پسند ڪيو آهي.

هن صفحي کي مشهور ڪريو