ڪاتِيءَ تان نه ڪَهِين، مَنُ وِجُهلَڻَ وَڍِئو مارِيَسِ سُورَ تَهِين، جو نه جِيارَي جَيڏِيُون سُرُ حُسَينِي سَسُئِي تان نَہ = تہ نہ، ڪڏهن بہ نہ ڪَهِين = ڪنهن مَنُ = دل، هنيانءُ، هنيون، اندرُ وِجُهلَڻَ = ڳرڻ، جهوريءَ ۾ جهڄڻ وَڍِئو = ڪپيو، ڳڀا ڳڀا ڪيو مارِيَسِ = ماريو آهي، فنا ڪيو آهي سُورَ = درد، پيڙا، اذيت، ڀوڳنا تَهِين = تنهن جِيارَي جَيڏِيون = او سرتيون جيئڻ ئي نٿو ڏئي. بيت جو پس منظر ~ مون کي ڪنهن ڪاتيءَ ناهي ڪٺو، پر دل جهوريء ۾َ جهڄي وڍجي پئي آهي. ~ مونکي هن درد ماري فنا ڪيو آهي، جيئڻ ئي نٿو ڏئي. سمجهاڻي محبوب جي جدائي ۽ وڇوڙو نهايت ئي اذيتناڪ ۽ ڪربناڪ هجي ٿو. ماڻهون اندران اُڏوهيءَ کاڌل ڪاٺ جيان ڳرندو ۽ جهرندو ويندو آهي. چيو ويندو آهي تہ هن مرض جو ڪو علاج ناهي، محبوب جي ديدار سان ئي شفا ملي سگهي ٿي. پنهونءَ پڄاڻان سسئي جدائيءَ ۾ هنجون هاريندي، لڙڪ لاڙيندي، ڳرندي ۽ جهرندي ڪنهن گل جيان ڪومائجڻ لڳي هئي. سرتيون هيڻا حال ڏسي کانئس پڇڻ آيون تڏهن سسئي کين چوڻ لڳي: مون کي ڪنهن ڪاتيءَ ناهي ڪُٺو پر هي دل محبوب پنهونءَ جي وڇوڙي ۾ جهرندي پئي وڃي. پنهونءَ جو پيار، رهاڻيون ۽ ساروڻيون درد بڻجي مون کي جيئڻ ئي ڪونہ ٿيون ڏين. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
