ڪَڏهن ڪَڏِهن جَيڏِيُون ! ڪو پَهُه اَچِئو پوءِ سو پڻ ساڙو هوءِ، هِيُ جو ساهُه سَرِيرَ ۾ سُرُ حُسَينِي سَسُئِي پَھُ = پُورُ، خيال ساڙو = جلڻ، پچڻ، اُساٽ، باھ سَرِيرَ = بدن، جسم، بت بيت جو پس منظر ~ او سرتيون ! پنهونءَ جي پيار ۽ وڇوڙي جا خيال جڏهن ايندا اٿم. ~ تہ هن سڄي بت ۾ ڄڻ باھ لڳي ويندي آهي. سمجهاڻي محبوب سان گهاريل پيار جا پل، رهاڻيون ۽ ڪچهريون، جڏهن ياد پونديون آهن تہ سڄو جسم لرزجي پوندو آهي، ڇرڪ نڪري ويندو آهي. محبوب جي ساروڻين جا عڪس ۽ اولڙا جڏهن دل ۽ پوءِ دماغ جي اسڪرين تي ظاهر ٿيندا آهن تہ سڪون ۽ سُرورَ ۾ خلل پوندو آهي. سسئيءَ کان جڏهن سندس سهيليون پڇن ٿيون تہ اڃان توکي پنهون ياد ايندو آهي، تڏهن کين چئي ٿي: او سرتيون ! جڏهن پنهونءَ جو پيار، رهاڻيون ۽ ساڻس گهاريل پيار جا پل ياد ايندا اٿم تہ ڳچ ڳري پوندا آهن، جيءُ جُهري پوندو آهي. سندس سڪ ۽ اڪير سڄي بت ۾ باھ لڳائي ڇڏيندي آهي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
ڀٽائي جي بيتن کي سمجھاڻي سان پيش ڪرڻ جو انداز بھترين قبلا واقعي محبت جي ڪيفيت ۾ محبوب جي ياد جسم ۾ لرزش پيدا ڪندي آھي.
