جوڳِيءَ تَي جَڙاءُ، نِسورو ئِي نِيهَ جو پَتَنگَ جِنءَ پَيدا ٿِئو، سامِي سِڄَ وَڙاءُ آيو ڪاڪِ تَڙاءُ، ڪُئارِنِ ڪَڪورِيو سُرُ مُومَلَ راڻو جَڙاءُ = زيب و زينت، رونق، جڙت نِسورو = نجو، رڳو نِيهُ = نينهن، عشق، محبت پَتَنگَ = پرواني جيان، جيڪو شمع تي سڙي خاڪ ٿي ويندو آهي. جِنءَ = جيئن سامِي = سنياسي، جوڳي سِڄَ = سجَ وَڙاءُ = جڳائي، منهن تي پوي، شان وٽان تَڙاءُ = تڙ تان ڪُئارِنِ = ڪنوارين ڇوڪرين، مومل جي سهلين ڪَڪورِيو = لال ڪيو، ڳاڙهو ڪيو بيت جو پس منظر ~ جوڳيءَ تي عشق جو رنگ ۽ خمار چڙهيل هئا. ~ پتنگ ۽ پرواني جيان هي سنياسي، سج جيان ٻهڪي رهيو هو. ~ هو ڪاڪ جي تڙ کان آيل هو، جتي ڪنوارين کيس رڱي لال ڪري ڇڏيو هيو. سمجهاڻي هي بيت ان جوڳيءَ بابت آهي جنهن کي ڪاڪ محل جي مومل پنهنجي الماسي اکين ۽ گُهورُنِ سان گهائي وڌو هيو. هي سنياسي همير سومري، راڻي مينڌري ۽ سندس ساٿين کي هرڻ ۽ ڦاڙهن جو شڪار ڪندي اوچتو جهنگل ۾ ملي ويو هو. شمع تي سر ساھ قربان ڪندڙ پرواني جيان هي جوڳي ڪاڪِ محل جَي ڪنوارين جَي عشق ۾ رڱجي ريٽو ٿي پيو هيو. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
