آئون ڪِنءَ سَوِڙِيَين سُمَهان؟ مُون وَرُ گهارَي وِلَ کَٿَيرِيءَ تان کِلَ، عُمَرَ ڪَجُ مَ اَهِڙِي سُرُ مارِئِي ڪِنءَ = ڪيئن سَوِڙيَين = سَوِڙِيُنِ ۾ وَرُ = مڙس، ڀتار، ڪانڌ گهارَي = رهي، گذاري ٿو وِلَ = وِلَھ، ٿڌ، سيءُ، ماڪَ کَٿَيرِيءَ = کٿي اوڍيندڙ لوئڙياري، ٿرياڻي يعني مارئي کِلَ = ٽوڪ، طنز، ٺٺول، مذاق، طعنو بيت جو پس منظر ~ منهنجو مڙس ٿڌ ۾ کليئي آسمان هيٺ وِلَھ ۾ ٿو گذاري، سو مان تنهنجي سوڙين ۾ ڪيئن سمهنديس؟ ~ هن کٿيءَ اوڍڻ واري ٿرياڻيءَ کي غريب هجڻ جو طعنو نہ ڏي. سمجهاڻي عمر بادشاھ پنهنجي ڪوٽ جَي اوچين ديوارن اندر قيد ٿر جِي سونهن مارئيءَ کي طرح طرح جون لالچون ڏيئي ريجهائڻ ۽ هرکائڻ جون ڪوششون ڪري ٿو. هاڻي جڏهن مندون ڦري ويون آهن ۽ اتر جون ٿڌين هوائون لڳڻ شروع ٿيون آهن تہ سيءَ ۾ اضافو ٿيو آهي. تڏهن عمر بادشاھ مارئيءَ جِي همدردي حاصل ڪرڻ لاءِ گرم ڪپڙا، اونيون لويون، ڪمبل، سوڙيون ۽ گرم بسترن جِي آڇ ڪئي آهي. مارئي سندس آڇ کي ٿڏيندي چئي ٿي: اي عمر ! اسين مارو ماڻهون کليل ميدانن تي اڏيل ڪکاون گهرن ۾ هنن ٿڌين جا هيراڪ بڻيل آهيون. تنهنڪري تنهنجي هنن سڀني شين جِي مونکي ڪا ضرورت ناهي. منهنجو مڙس ۽ ماروئڙا هن ٿڌ ۾ کليل آسمان هيٺان گذاريندا هوندا سو، تنهنڪري مونکي تنهنجي سوڙين جي ضرورت ناهي اباڻي لوئي ئي منهنجي لاءِ ڪافي آهي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
