نظم وفا کیبر ﺗﺘﻞ ﮈﯾﻨﮭﻦ ﮐﺎﻥ ﭘﻮﺀ ﺗﮭﺪﮬﯿﺮﺉ ﺷﺎﻡ ﻡ ﺟﺎﻧﯽ ﻭﭨﻦ ﺟﯽ ﻻﻡ ﺗﯽ ﻭﯾﮭﯽ ﺑﻮﻟﯿﻮ ﮐﻨﮭﻦ ﺗﮧ ﮐﻮﺋﻞ ﮬﻮ ﺍﻭﮬﺎﻥ ﺟﯽ ﯾﺎﺩ ﺟﻮ ﻧﻐﻤﻮ ﺍﻭﮬﺎﻥ ﺟﯽ ﺳﺎﺭ ﺟﻮ ﺻﺪﻣﻮ ﺳﺠﭧ ﮈﺍﮈﮬﻮ ﺳﺘﺎﺋﯽ ﺗﮭﻮ ﺟﮕﺮ ﺟﯿﺮﺍ ﺟﻼﺋﯽ ﺗﮭﻮ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺳﻮﺯ ﺗﮭﯿﻮﻥ ﺳﺎﻧﺠﮭﯿﻮﻥ ﺭﻻﻥ ﺗﮭﻮ ﺭﺍﺕ ﺟﻮ ﺭﭦ ﭘﭧ ﻧﮧ ﺻﺒﺤﻦ ﻡ ﺳﻮ ﻣﺰﻭ ﺁﮬﯽ ﺑﮯ ﻭﺳﺊ ﺁ ﺳﺎﺗﮭﯽ ﺗﮭﯽ ﺑﯽ ﭼﺴﯽ ﺁ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺗﮭﯽ ﻭﭼﮭﻮﮌﻥ ﺟﯽ ﺁ ﻭﮈﮬﯿﻮ ﮐﺎﺗﯿﻦ ﺭﺗﻮ ﭼﮭﺎﭦ ﺁ ﭼﮭﺎﺗﯽ ﺗﮭﯽ ﺳﻮﺍﺀ ﺗﻮ ﻣﻨﮭﻨﺠﺎ ﺩﺍﺩﻻ ﺩﻟﺒﺮ ﻟﮕﯽ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺗﮭﻮ ﮬﺮ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﭩﯽ ﻭﯾﻮ ﺳﮑﻮﻥ ﺳﺎﺭﻭ ﺁ ﮐﭩﯿﻮ ﻣﻮﻥ ﮐﯿﻨﺌﻦ ﺳﯿﺎﺭﻭ ﺁ ﻭﺭﯼ ﺁﯾﻮ ﺍﻭﻧﮭﺎﺭﻭ ﺁ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﺳﺎﻧﻮﺭﺍ ﻣﺎﭨﮭﻮ ﺳﻮﺍﺀ ﺗﮭﻨﺠﯽ ﻧﮧ ﮐﻮﺋﯽ ﺳﮭﺎﺭﻭ ﺁ ﺳﮕﮭﻮ ﺍﭺ ﻻﮌ ﺗﮭﻮ ﺳﺎﺭ'ﺋﯽ ﭘﺮﯾﻦ ﮬﺊ ﭘﺎﺭ ﺗﮭﻮ ﺳﺎﺭ'ﺋﯽ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻮ ﺍﭨﻤﯿﻮ ﻣﭩﮭﮍﺍ ﺍﮬﻮ ﺋﯽ ﭘﯿﺎﺭ ﺗﮭﻮ ﺳﺎﺭ'ﺋﯽ ﭼﺮﯾﻮ ﮬﺊ ﯾﺎﺭ ﺗﮭﻮ ﺳﺎﺭ'ﺋﯽ ﭼﺮﯾﻮ ﮬﺊ ﯾﺎﺭ ﺗﮭﻮ ﺳﺎﺭ'ﺋﯽ
هار يار توهان جي لکت ٽٽل آهي، مطلب ته توهان اهڙي موبائل مان لکي هوندي جنهن ۾ سنڌي نه هوندي ۽ اڙدو ذريعي اوهان لکي هوندي تنهن ڪري سنڌي ٽٽل آهي.
بھترِين نظم ادا. سِنڌِي اِسڪِرپِٽ ھيٺ لکِي اٿم. نــــظــــم وفـا کيبــــر تتل ڏينھن کان پوءِ، ٿڌھيرِي شام ۾ جانِي، وڻن جِي لام تي ويھِي، ٻوليو ڪنھن ته ڪوئل هئو، اوهان جِي ياد جو نغمو، اوهان جِي سار جو صدمو، سڄڻ ڏاڍو ستائي ٿو، جِگر جيرا جلائي ٿو، سراپا سُوز ٿِيُون سانجھيُون، رُلان ٿو رات جو رِڻ پٽ، نه صِبُحن ۾ سو مزو آھي، بي وَسِي آ ساٿِي ٿِي، بي چَسِي آ حياتِي ٿِي، وِڇوڙن جِي آ وڍيو ڪاتيَن، رتو ڇاڻ ﺁ ڇاتِي ٿِي، سِواءِ تو مُنهنجا دادلا دلبر، لڳي وِيران ٿو هر منظر، ڦِٽِي ويو سُڪُون سارو ﺁ، ڪَٽيو مُون ڪِيئن سِيارو ﺁ، ورِي ﺁيو اُونهارو ﺁ، مگر او سانوِرا ماڻھُو، سِواءِ تُنھنجي نه ڪوئِي سھارو ﺁ، سِگھو اچ لاڙ ٿو سارَئِي پِرِين ھِي پار ٿو سارَئِي اسان جو اڻ مَيو مِٺڙا، اُھو ئِي پيار ٿو سارَئِي، چريو ھِيءَ يار ٿو سارَئِي، چريو ھِيءَ يار ٿو سارَئِي!
