ڪلام : حضرت دادن فقير ٽُٽي عشق جي سِر تي آفات پئي آ، جلي جوش ۾ پنهنجي جسمات پئي آ. نڪي آهي فرحت نڪي آهي فرصت لڳي ساھ سان ڄڻ سڪرات پئي آ. تڪيان ويٺو تارا چوان ويٺو هر هر، اچي اوچتو مَن اجھا رات پئي آ. هُو ويهي فقط هُن جي ويهڻ جي دير آ، ٺهي يار جِي دل ۾ محلات پئي آ. ڪڏهن ڇا حجابن جي مارئي کان دادن!؟ ملاقات جي وٺڻي خيرات پئي آ.
