غزل مقصُود گُل لوڪ ساري ٿَي ڏٺو، هي دِيد جو دوکو نه هو باهه ڏيندڙ باغ کي پنهنجو ته هو، ٻيو ڪو نه هو مطلبي انسان جا سڀ رُوپ ظاهر ٿي پيا جڳ ڏٺو هو جابجا، خود غرض ٿيو ڪنهن جو نه هو هُن چيو ”مذهب“ هُجي ۽ مُون چيو ”انسانيت“ سمجهَه جو ڦيرو هُيو، بس ٻيو ته ڪو جھڳڙو نه هو چنڊ تي پهتو وڃي، جھنڊو هڻي ڌرتيءَ لٿو عرش وارن ڀي ڏٺو، ”انسان“ هو، ٻيو ڪو نه هو هورڙيان پيرن منجھان ڌرتي وڃي پئِي کِسڪندِي پر اسان جي دوستن کي ڪو اڃا اُلڪو نه هو مُلڪ جو نئين سر بڻايو آهه نقشو سازشن مُون ڏٺو جاچي ته اُن ۾ سنڌ جو نقشو نه هو هيٽرن تي بند ڪمرن ۾ سُتا، ڪنهن جا ڪُتا ڪنهن جي ٻچڙي کي لُرِيءَ ۾ جسم تي چولو نه هو ڪاغذي ”گُلَ“ کوڙَ گڏُ گُلدان ۾ مهڪن پيا پر ڪٿي ڪمري اندر سُرهاڻ جو سونچو نه هو
