مُونکي مَست رھڻو پَئي ٿو، توڙي دِل مُنھنجي ڦَٽيل آ، ڪَئين زَخم پِيا چِڪن پَر، ھَر زَخم ڄَڻُ ڇُٽل آ. ھِتي مَرھمن جي حاجت، نَڪا ڪَنھن جي دَم دُعا جي مُنھن جي درد غَم جي صُورت، غَمِ عام کان مَٽيل آ. ھَڻي دَمِ ديوانگيءَ جو، دَنھيان آئون وَڃي جي دَر دَر، مَستانگي مُنھنجيءَ جو، پوءِ تہ مَرتبو گهَٽيل آ. جيڪي داغ ڦَٽ ھِجر جا، اھي وَصل جهوريا ويتر، ٿو فِراق ڀايان فَرحت، حُب ملڻ کان ھَٽيل آ. مُون سان حال پُرسي ڪَھڙي، مُنھنجي پاس خاطري ڇو، مُنھنجي شخصيت بہ ڇاھي، مُنھنجو کَٽ بہ ڇائنيل آ. کِل مُک ھُجڻ اعجازا، مُنھنجي طَبع ۾ آ شامل، ڪِٿي ڪَنھن سان مُنھن گهُنجائڻ، اِھو لَڇَڻ ھِت لُٽيل آ. _ پير اعجاز راشدي
