شاعري

غزل (2)

آڪاش ميرواهي

هن جو نيٺ وڃي ڇا غم سان
هـوءَ هونـدي آ پنهنجي ڪـم سـان

تنــهنـجـو ناھ ســهـارو مون کي
مـان تہ جيـئان ٿـو پنهنجي دم ســان

ســچ جــي سوليءَ کي سينگاري
وڙهبـي پنــهنـجي جنـگ قـلم سان

ڪـو نہ کٽـي سگهندي تون ڪانئـر
تـوڙي ســچ کي ســاڙيـن بــم سان

پنــهنـجــو ٻڌ آڪـــاش غـــزل تون
ڳــائــي ٿــو ڪــو ميــت رڌم سان