نظم اصغر علی جمالی دادو منهنجي عشق جي آتش اُجهي به ڪئين اندر پيو لڇان حال ڪنهن سُجهي به ڪئين جنهنجي ٽهڪن جي خوشبوء فيضائن ورتي منهنجي من مندر جي اها ئي هئي مورتي وساريان ڪيئن جن زلفن ۾ اڱريون ڦريون جنهن ادائون کي ڏسي رشڪ ڪن پريون هرڻي جي چال واري پياري کي وساريان ڪئين تنهن جي يادون جا پوپٽ هتي اُڏاريان ڪئين هو ڳالهائي جڏهن ڀٽائي جي دنبوريء جيان ڏور منهنجو من ٿو مچي ڪنهن کوريء جيان نه پنهنجو ٺڪاڻو ۽ ٻئي وڃان اجهي به ڪئين منهنجي عشق جي آتش اُجهي به ڪئين هوء ڪينجهر جي ڪناري ڇرڪي به هئي ڪارونجهر جي چوٽي مٿان مرڪي به هئي مون کي هن جي پاڪ آھي حجابن جو قسم سنڌ جيان پياري مون کي محرابن جو قسم ورا جڏهن گهٽائون کوليا ان گهٽائون جو قسم سونهن سڀ کان ڀلي اعقابي نگاهون جو قسم ها حرم جو قسم , مون کي قلم جو قسم ڪو نه هن جهڙو آ مون کي صنم جو قسم رات جي سناٽي ۾ جڏهن به سڏڪي پوان ٿو دڳن تي پير هن جا ڳوليندي ڇرڪي پوان ٿو هاڻ وار چاندي ٿيا هوء رجهي به ڪئين منهنجي عشق جي آتش اُجهي به ڪئين ڏور ان کان ٿو محسوس ائين ڪيان درياء وچ ۾ هجان ڪنهن لاشي جيان جئين جهنگلات کي وڪوڙي ٿي باھ وڇوڙي جي دردن ڪئي اهڙي آ ڪاھ ڄڻ هنُ پٽي ڪنهن پکي جا آهن پر ڇڏيا منهنجا احساس اڌما جڏهن ھُن ٿوڏيا وڇوڙي جي واچوڙي آهي اهڙو سٽيو پاگلن وانگر آهيان هت هُت ڏاڍو ڀٽڪيو عشق ۾ حال فقيري بڻايا رانجهي به ڪئين منهنجي عشق جي آتش اُجهي به ڪئين
