abdullah jarwar طرفان موجوده مواد

هن مضمون جو ليکڪ مير اعظم علي ٽالپر آهي

اسرار شام دنيا ۾ هر روز ڄمڻ ۽ مرڻ جو قدرتي عمل جاري آهي، پر دنيا ۾ ايندڙ ۽ ويندڙ ڪي ڪي انسان ۽ انهن جا ڪم اهڙا هوندا آهن، جيڪي سندن پٺيان هميشه ياد ڏياريندا رهندا آهن. انهن انسانن ۾ وري ڪو اهڙو انسان هجي، جنهن جو واسطو ادب سان هجي ۽ هو پنهنجي پويان پنهنجو اڻ مٽ خزانو اڇي پني (ڪاغذ) تي لکت ۾ ڇڏي...

شاعر: سيد مرتضي ا ڏاڏاهي، سياه زلف سهڻا، سنوارين ٿو مارين، کڻي تير نظرون، نهارين ٿو مارين، ڀري جام جاني حنائي هٿن سان، شراب محبت لڳائي لبن سان، پيارا اسان کي پيارين ٿو مارين، سلامي ڀري سڄڻ سال ٿي ويا، ڀلائي ڪريو ڪا، برا حال ٿي ويا، دلاسن سان دلبر، ڌتارين ٿو مارين، ڪري دل جو دل ساڻ...

هٽ هٽ حبيب آيو.... مولوي حاجي احمد ملاح رح هٽ هٽ حبيب آيو، هوڪو هٽي هٽي ۾، گوهر گلاب گل ڦل، گهُورون گّهٽي گهٽي ۾، رڻ راه رس رهاڻيون، وه واه منجه وهاڻيون، ڪي قرب جون ڪهاڻيون، ڍٌٽ پٽ ڍٽي ڍٽي ۾، طوطن نيون تنوارون،. ڪونجن ڪيون قطارون، چُريم طلب جون تارُون، هِن دِل ڦّٽي ڦٽئ ۾، سِيمين ساق...

پالي نه پرور ته پالي ٿو ڪير؟ شاعر: مولوي حاجي احمد ملاح نه پالي ٿو پرور،. ته پالي ٿو ڪير؟ سنڀالي نه سو، پوء سنڀالي ٿو ڪير؟ کڻي پاٽ مان جو، وجهين پيٽ ۾، نون تنهن نالين مان، نڪالي ٿو ڪير؟ ڪڪر ريت ڪهڙي، ولهارن وسن! بيهن دم وري دم، ڌڪالي ٿو ڪير؟ هلن ڪي هوا۾، سرن ڪي سرن، منجهان جر جهازن...

محمد صديق "مسافر '' ويساک جو مهينو، جنهن ۾ لڪون ۽ جهولا، ڄڻ آسمان اڇليا ٿي گرم گرم گولا، گذريو ٿي ڏينهن ڏکيرو، پر رات جو به رولا، ڪن کي پکا هٿن ۾،. ڪن جا کُڏن کٽولا، 'ٿڌڪار ڪا ٿئي ''' هئي، ائ وات سڀ جي وائي، 'ري مينهن مهر''،. جي ٻي آڌر سجهي نه ڪائي، هارين هينئان لهي ويا، دل سست ڪئي...

سيد مرتضي ا ڏاڏاهي رسي وڃ نه راڻا، دنيا جي چوڻ تي، مري مفت ويندس، مٺا منهن مٽڻ تي، گهڻيون لوڪ ڳالهيون گهڙيندو ئي رهندو، سڙن ٿا سڀيئي،. پنهنجي مرڪي ملڻ تي، زماني وڇوڙي ڇڏيا ڪئين هزارين، ڪڏهن رحم نه آيس ڪنهنجي رئڻ تي، ڪڏهن پاڻ سان گڏ وٺي هوئين ويندو، مگر، اڄ. اٿئي عار، منهنجي اچڻ...

سائين مرتضي ا ڏاڏاهي سوين رنگ شام و سحر ٿو ڏسان، زماني جو چالو چڪر ٿو ڏسان، ورهين کان جي ويران واهڻ هئا، اتي اڄ ته شاهي شهر ٿو ڏسان، جتي هئا بڻيل باغ ۽ بازاريون، اتي يار برباد، بر ٿو ڏسان، جتي خاندانن جا خانا هئا، اتي گرگلن جا ته گهر ٿو ڏسان، پليا جنهنجي پدر جي ٿي در تي هزار،...

مولوي حاجي احمد ملاح جي شاعري. ڪن سوين سهڻا صلاحون، هڪ سڄڻ تو! توساڻ سڱ، بار ٻيون سڀ بارگاهون،. هڪ. سڄڻ! توساڻ. سڱ، تو. سوا. گوهر،. نه. گوهر، گل نه تورئ گل لڳن، بلڪِ ڀانيان باغ باهون، هڪ ِ سڄڻ! توساڻ سڱ، ناز،. نازڪ، جي اڳيان،. گل نازبو نازيب سڀ، ننگ نرگس ۾ نگاهون،. هِڪ سڄڻ توساڻ سڱ،...

مولوي حاجي احمد ملاح بنايو هن حسن حاڪم . هزارن تي .حبيبن کي. ڏٺم محبوب جي منهن لئه .منارن تي مجيبن کي. چڀن ٿا تير جيئن تارا. سندن گهٽ گهور ڪيا گهارا. خطا ڪن زلف خم وارا. خمارن تي . خطيبن کي. ڳڙا ڳاڙيان ڳڙ ڳڻيو. هڻن کوري اندر کڻيو. روان هر حال هٿ هڻيو .نراڙن تي. نصيبن کي ...

نه ڄاتم مون وٽان ويندين ته لالڻ لئون نه لايان ها. مٺن جي موڪلائڻ کان. مان مهندئين موڪلايان ها. هلي وس جي سندم هڪ وار. وارڻ يا وهارڻ ۾. ته ڪوهن تان ڪنواٽن کي.جبل جهاڳي جهلايان ها. مٺا محبوب! توکان پوء مرڻ جي هجي موڪل. ته راڻن لاء راڻين جئين . جسم جيئري جلايان ها. وڇون وانگر وڇوڙي ڪو...

ڪن گهڻا محبوب ماڻا، تون اڃا ئي اور چيز، راڄ ۾ ڪئين راڄ راڻا، تون ئي اڃا ئي اور چيز ڪئين پرستان ۾ پريون، فردوس ۾ حورون هزار، هت، هُتي ڪن حسن هاڻا، اڃائي اور چيز ، اِئ غلط آهي ته آهيان، غير واقف غير کان، سچ ته سڀ سهڻا سڃاڻان،. تون اڃئي اور چيز تنهنجي جلووي ساڻ جاني! ٿا لڳن جوهر جهڪا،...

سائين مولوي حاجي احمد ملاح تو جهو، جهڙو نه جاني! جنس جملي ۾ ملي، پڻ نه موصل،. مصر ۾، يا روم رملي ۾ ملي، ڏيه ڏوريم، ڏور ڏوريم، ڏينهن ڏوريندي لڳم، اي صفا صورت، نه سورت شهر، شملي ۾ ملي، اک اشاري ساڻ آندئي، چنڊ چوڏهين چانئٺ تي، هي حڪومت حاڪمن کي، هيئن نه حملي ۾ ملي، هن مهل ڪي مينهن ملاريون،...

وقت چئي . آء بادشاه! شاهاڻي شاهن جان پهريان نه پوشاڪ. ٽلي آئون ٽيلي تي . ويهي نه ڪڍان واڪ. شاه شهنشاه جي .هر هنڌ ٻجهي هاڪ. ڇٽي ويندا ڇاڪ.پاڻهي پوندا پيش مون.! هنڌين ماڳين منهنجو ڦري ٿو فرمان. تابع مون اصل کئون. سارو هي جهان. ڏاڍو مون کان ڪون آهي. اصل ڪو انسان. ڇا پوڙهو...

شاعر : سيد مرتضي ا ڏاڏاهي هزارين هليا ويا. ڇڏي شان شاهي. وڻي وحده کي. نه ڪنهن جي وڏائي. ڪٿي اڄ سڪندر .ڪٿي آهي دارا. وڳا جن جي دهشت جا نوبت نقارا. گڏيا گور ۾ سڀ ڇڏيا خاڪ کائي. رهيو ڪين رستم ڪٿي سام آهي. نه جمشيد جڳ ۾. نڪين جام آهي. دنيا منجه دائم. نه حاتم نه طائي. هميشه رهيا هت .نه دانا...