قبر آهي جبل جيڏي پرين,هڪ شعر ٿيو تنهن ۾ دفن رولاڪ شاعر جي لاش جو,روح پيو ڀٽڪي بي ڪفن مدهوش مير،
زندگي جي هر ڏک سان، پيار آ مونکي پرين، اهڙي ڪيل اقرار تي، سک ٿيا سڀئي مونکان خفا. مدهوش مير
تنهنجا وار هي ستايل, صحرا ۾ نانگ آهن ڀل پيا ڏنگين هي هر هر, مقدس نشان آهن، مدهوش مير
نيڻي هلي وئي اچتو جنهن ننڊ ۾ توکي ڏٺو خواب کي مان ڇا چوان او بيوفا يا بي حياء مدهوش مير...
ڇا سُکن جا لابارا ٿي ويا ؟ جو تو جوُٽيا ڏاند ڏکن جا. مدهوش مير،
تنبورو آ يا باجو آ، سُر ساز عبادت آ من اندر جو راڳ آ، ان آواز سڃاتو آ. مدهوش مير.
نه ڏسندو آ خواب خدا، جنهن جا مزا. آهن جدا، مدهوش مير
يغمبر ته ڪو ناهي، پڙهڻ ٿو پاڻ کي چاهيان. جانان پري نه ڪيو مونکي مئڪدي کان دربدر. مدهوش مير،
نالن جي وچ ۾ ڪاما جو استعمال ڪريو
