عابد بلوچ

هلي اچو ڪنهن ڏينهن اسان جو حال ڏسڻ.. اسان جوجسم مرده مگر ساه باقي آ. نـچاهت آ نـ حسرت آن ئ اميد آ هاڻي خدا تي آ ڀروسو خدا جي ذات باقي آ عابد

منهنجي دل به ڏاڍي چري ٿي پئي آ صفا طاهر القادري ٿي پئي آ

. حق آ پر هڪ آ ان ۾ نـ ڪوئي شڪ آ ميم مري ماڻ پو۽ لاالله برحق آ شيطان شمرو مردود منڪر نفس جو هو نڪ آ ڪپ ڪهاڙي سان ڪمينو شوق ڌوڏيندڙ ڌڪ آ

پنهنجي وجود ۾ ان ذات کي ڳوليو جنهن اوهان کي وجود ۾ آندو

اهو هن دنيا جو دستور آ جيئري ڪڏهن بـ ڪنهن جو قدر نـ ڪندا آهن ۽ مڙڻ کان پو۽ ڪجھ هئين چوندا آهن مرڻ کان پو۽ چوندا چڱو هو ويچارو

هميشه حق ۽ سچ جي رستي هلو ان ۾ کڻي مشڪل هوندي آهي پر منزل هميشه انهن جا قدم چمندي آهي عابد بلوچ

اداس مرڪون حسين چهرا لڳل جن تي شديد پهرا جڏهن بـ شامون اداس ٿينديون اوهان جون يادون ضرور اينديون.

سسئي سورن ۾ اڳيئي ٻيو ڏيرن هن سان ڪئي مرندي مري ويئي ساريندي پنهل کي شاعر عابد بلوچ

هي سنڌ اسان جي ڌرتي آ هت غيرن ڇو ڪئي مستي آ تو غيرن جو آ ساٿ ڏنو اها ڪهڙي قوم پرستي آ

محبت دل سان ڪيو اکين سان نـ اکيون ڌوڪو ڏينديون آهن دل ڪڏهن بـ ڌوڪو نـ ڏيندي آهي. عابد بلوچ

مالڪ کان اها ئي دعا آهي تـ ڪنهن جو ولر ڪنهن کان نـ وڇڙي وڃي

ماريا جي نـ موت ماريو انهن موت کي هاڻي اهي هوت هوندا هورن هنج ۾

دوستي کانسوا زندگي ۽ ويساهن کان سوا محبتون بي مقصد هونديو آهن حقيقت ۾ تـ زندگي جي منزل محبت کان ئي شروع ٿي ٿئي ۽ محبت جي ئي منزل تي ختم ٿئي

ڪوئي چوي ٿو ڪونهن چانور ڪوئي چوي ٿو ڪونهي کنڊ ڏند پرين جا سڳداسي مرڪي ٿو تـ ٻرڪي کنڊ

سکن جو سمنڊ هجي يا ڏکن جو سحرا ٻنهي کي پار ڪرڻ لاء انهن سان قدم سان قدم ملائي هلڻو پوندو آهي عابد بلوچ

اداس مرڪون حسين چهرا لڳل جن تي شديد پهرا جڏهن بـ شامون اداس ٿينديون اوهان جون يادون ضرور اينديون.

دوست منهنجي سمجھ ۾ تـ ٻن دوستن جو رشتو ائين آهي جئين هڪ جسم تـ ٻيو روح عابد بلوچ

ميم هجئي من ۾ پيو ڪر اندر جا احوال الف جي عشق ۾ روء سالئون سال پريت هجئي پنجتن سان سڄڻ ڪر بحال شوق پوء ورندو واءٌ وصال ڏک بـ ويندا ڏور ٿي

هن درد ڀري ديس مان ڪڏهن ڇٽندي جند ڪٿي جھيڙا ڪٿي قتل ڪٿي ڦاسائڻ جا ڦند شوق ڪئين ٿيو گند هن محبت ڀري ديس ۾ شاعر عابد بلوچ

پنهنجي وجود ۾ ان جي ذات کي ڳوليو جنهن اوهان جو وجود ٺاهيو