گل شير احمد ڀلائي

اوھان کلڻ ڇڏيو ،اسان اچڻ ڇڏيو

کلڻ جي عادت اوھان ئي وڌي آ ، روئي پاڻ مون کي روئاري نه ڇڏ جو.

توکي جيئن مان ڏسندو آهيان. مرندي مرندي بچندو آهيان، مون کان مُرڪ لڪائين ڇو ٿو، مان ته انهيءَ لئه مرندو آهيان اسحاق راهي

اڄ نه تون پرچاءِ ، اڄ ڪجھ روئبو، اڄ نه تون سرچاءِ، اڄ ڪجھ روئبو منهنجي منهن مان ڏکُ ڏسي سگھندين نه تون، من ۾ جھاتي پاءِ، اڄ ڪجھ روئبو،

ڪا آس نه رک هن دنيا ۾، روئندن کي روئاريو ويندو آ، دنيا جي ستايل ماڻهوءَ ڏي، نفرت سان نهاريو ويندو آ.

سڀئي ڀڳيون سين حدون ڪاهي پيا آهيون قصور ۾“. ”اول سانگو سر جو لاهه ڀلي پوءِ عشق کي هٿڙو لائي“.

زندگي جو تو ڏنو، مون سو وتو، ساٿ تنهنجو ڪيترو، ناهي پتو ! زندگي هر آس، تنهنجي ٿي پئي، آ ڏچو مون لاءِ پر، سمجـﮬـو نه تو

ڪيئن ڪريان ھاڻ پلجي نه ٿو پاڻ دل جو دلبر وڇڙي ويو گم ثم گم ثم دلڙي آھي

نشا نيھن وارا وري ياد آيا . انگل تنھنجاآرا وري ياد آ يا . اچانڪ روئڻ جو سبب خاص ناھي. مونکي پنھنجا پيارا وري ياد آيا .

اسين خبرن جي رش ۾ ڦاٿل ماڻهو اسانجي گهر کان ٻاهر سياست ته ڄڻ نقاب جو نالو آهي جنهن تي چهرن جو نصيب لکيل آهي

نه ڪم نبريو نه غم نبريو، جو نبري ويو سو دم هوندو. جو نِکري پيو سو سچ سمجهو، جو وِکري ويو وهم هوندو (استاد بخاري (

تون ايندين ضرور! هاڻي ته آڪاش جي اوٽ ۾، آسماني ڏيئا پڻ اجهامي ويا

اهو صحيح ته هيءَ زندگي به پياري آ پکن جي پريت مگر ريت نيتِ نياري آ سنڌي لنڪ تان کنيل...

اسلام عليڪم ڀاءٌ ڪهڙا حال آهان