عبدالحفيظ لغاري

السلام عليڪم...!
هڪ عرض آهي..
هنن پوسٽس تي نظر ڪريو..
http://www.sindhsalamat.com/threads/43724/page-2#post-179392

رشيد سمون: ڪوشش ڪجي ته گهڻا ڪم ٿي ويندا آهن پر اسان ڪرڻ کان اڳ سوال ڪري پاڻ مُنجهائيندا آهيون. يا وري ٻي جي آسري (مٿس اجائي اعتبار) ڇڏيون ٿا

رات سليمان وساڻ کي PK کي ڏيکاريم. چاچا ڪريم به ڪُجهه حصا ڏِٺا. ڏاڍو مزو آيو.

ملڪاڻي موجن ۾ ۽ آئون ملڻ جلڻ ۾ . . . ..نه جيٽ لاگ جو جوکم نه لٽ مٽي جولُڙ! .. . . ملڻ ملائڻ ۽ بس اهو ئي . . . .

يقين ته اڳي به هو پر هاڻ پُختو ٿيندو وڃي ته“ شال مَ مِلان هوت من اندر جي لوڇ ملڻ سان ماٺي ٿئي“. منزل کان منزل جو رستو وڌيڪ پيو وڻي

لڳي ٿو غُلامي، غريبي يا غمگيني ياد ڪرڻ لاءِ رُڳو مسلمانن جا ئي ٻه ڏهاڙا انهن کي ياد اچن ٿا جيڪي بلا ناغه هر سال ٻه دفعا اهو روڄ راڙو ڪن ٿا!

پرڏيهه ۾ سڀ کان ڏُکين سوالن مان هڪ اهو به آهي ته اوهان ڪهڙي ٻولي ڳالهايو ٿا؟ وري جي پُڇن ته پڙهو ڪهڙي ٻولي ۾ ٿا ۽ سرڪاري ٻولي ڪهڙي اٿؤ؟ اففف

ڀٽائي صاحب ”ڪي نه پر لڳي ٿو سڀ آيون هن پار ”. .ڪي اٿي ويئيون استنبول ڏي، ڪي مڻيون مغرب پار، ڪـــي چــمـڪن چين تي، ڪي لهن سمر قندين سار،

سٺي شئي جي واکاڻ نه ڪرڻ به زيادتي پر هِتي ڪرڻ به ساڳي ڳالهه. ادي صالحه سان “بوريڪ” جي تعريف ڇا ڪئي هُئم اڄ پورو ٿالهه ٺاهي گهر اماڻيو اٿس

ترڪي سکڻي پئي. رڳو ان ڪري نه جو هتي انگريزي ناهي. پر هتي جي ڪشش اچڻ ۽ سکڻ تي مجبور ڪيو. سنڌ به ايئن ڌارين کي مجبور ڪيو ته ٻولي جي بقا هوندي!

اڄ ٽڪيٽ بُڪ ڪرائيندي ڪُجهه تجربن مان خبر پئي ته پاڪستان جي اوقات بنگلاديش، ايٿوپيا، نيپال، سريلنڪا ۽ سوڊان واري ساڳي آهي.

آسماني نيرو رنگ هونئن به بهترين پر صبح ساجهر بحر اسود جو بليو شيڊ ڪمري جي پردي تي اچي تمام خوبصورت لڳي ٿو

رات دير سان ليب کان واپس ايندي گلي ۾ هڪ دڪاندار سيرين سمجهي پهريان ڪجهه ڏنو نه ٿي. ٻڌائڻ تي پاڪ ترڪ ڀائپي جو نعرو هڻي پئسا نه ورتائين

اسڪاٽلينڊ ۾ ريفرنڊم تي پنهنجي محرومي ۽ اهڙا خواب ڏسندڙ اڄوڪي نتيجن کي ڏسن. سڀاڻي پنهنجي قؤم به ڪو اهڙو فيصلو ڏي ته اڄوڪي شڪست جيان تسليم ڪن

اڄ مستنصر جو ڪالم پڙهي خبر پئي ته تُرڪ محمد ۽ احمد وارا نالا ٻارن تي محمت ۽ احمت تلفظ جي مجبوري نه پر بي ادبي نه ٿيڻ جي احتياط طور رکن ٿا!!

ڪنهن وڏي پريشاني کان عارضي ڇوٽڪاري جو حل گهڻا ( پر مثبت ۽ تعميري) خفا، شغل يا مصروفتيون سُٺو علاج آهن ذهن ورهائجيو وڃي ۽ خبر ئي نه ٿي پو