رضوان ساند

مان جو ئي آهيان سو ئي آهيان

اميد جي ڏيئن کي نا اميدي جي هوا سان انجهامڻ نه ڏيو ڪهڙي خبر ته اهي ڏيئا طوفانن جو مقابلو ڪري توهان لائي خوشي جا ڪرڻا بڻجي پون

”بيواه“ عورت جي زيورن وانگي...!! مان به تنهنجي دل تان لهي ويو آهيان...!!

لڙڪ اهڙي شخص جي آڏو ڪريا. . .اڻ پڙهيل جي هٿ ۾ ڄڻ آخبارون هيون!!!

پنهنجـا ئــي پنهنجـا نہ ٿيـا ڌارين تي ڪهڙيُون معيارُون

هو صوفي ٺڳ آهي جيڪو جنت دوزخ تي يقين رکي خدا جي وحدانيت فطرت ۾ آهي، فطرت يا انسان خود خدا آهن

وسيو ٿيون وسن اکيون اوهيرا ڪيو، ڪهڙا مجال مينهن کي جو ائين ٿي اچن، طالب المولا طلب ۾ ٽميو روز ٽمن، جيڪر محب ملن ته به رهنديون ڪيئن روئڻ کان.

ويندا گذري غم، ورندو سکن واء. لهندو اهنج ايذاء، صبح جي سلامن سان.

جتان جي خاڪ ٿي خاڪ شفا ”طالب المولا” اها دنيا مان هڪڙي سر زمين ڪربلا نڪتي............

مان ڪيترائي قيمتي انسان ڏٺا جن جي بدن تي لباس نه هو ء مان ڪيترائي قيمتي لباس ڏٺا جن جي اندر انسان نه هو

زمين ملڪيت دولت شهرت ء عهدا ماڻهون کي عارضي طور وڏو ڪندا آهن پر انسانيت اخلاق ڪردار، رويو ء سچي همدردي ماڻهون کي سدا ئين وڏو رکندا آهن

ھمیشہ مونکی لڑکن مہ تنھنجو مرکوں یاد ایندیون آھن...کاش کڈھن توکی بہ مرکن مہ منھنجا لڑک یاد اچن ھا

هن ڇاتيءَ جي ڇهه ڇهه ۾ آ ڪو اڻکٽ امرت، گـهايو مون کي گـهايو ، پيئـو پيئـو منهنجو رت.

گيت منهنجو ڌرتيءَ جي دانهن آ، ڪا ڳڻن واري ايئن ڳائي نه ٿي!

اڄ به مون لاءِ اوپري ناهين ڪراچي، سنڌ جي آهين ڪراچي، سنڌ جي آهين ڪراچي .....

محرم موٹي آئیو،آئیا تان نہ امام، مدیني جا م،مولا!مونکي میڑئین! محرم موٹي آئیو،موٹیا تان نہ امیر. مدیني جا میر ڈاتر!مونکي ڈیکارئین.

چشمي تر آيا هئاسين ۽ چمن مان هاڻي کڻي اکڙين جي آلاڻ هليا وياسين

صاف چئي ڈي اگر شکایت آ فیصلو فاصلن کان بھتر آ

(ﻣﺮﺷﺪﻟﻄﯿﻒ ) ﮬﻨﺌﮍﻱ ﺳﺠﭧ ﺳﺎﺭﯾﺎ ﮐﺘﮭﻲ ﮬﻮﻧﺪﻡ ﮬﯿﺮ ﺍﭼﻲ ﻻﻟﻦ ﻧﮧ ﮈﺋﯿﻦ ﻣﺘﮭﻲ ﭘﻠﻨﮕﻦ ﭘﯿﺮ ﺗﮭﻲ ﻭﺭﻭﻧﮭﭧ ﻭﯾﺮ :ﮔﺠﮫ :ﮔﺮﮬﯿﺎﻥ ﮐﻦ ﺳﯿﻦ

ﺳﭽﺎﺋﻲ،ﺳﻨﺠﯿﺪﮔﻲ ﺀ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻭﮬﺎﻥ ﮐﻲ ﺍﮐﯿﻠﻮ ﮐﺮﻱ ﭼﮉﯾﻨﺪﻱ...