عبدالرحيم گجراڻي

عشق جو سدائين سرسبز باغ، بهار ءِ خزان جي قيد کان آزاد، ءِ خوشين توڙي غمين کان بي نياز، منجهس سدائين مٺا ميوا موجود هوندا آهن. ”مولانه رومي“

ڪيستائين پيو هي اکر اچاريندين! بيان ءِ تقريرون ڪندين،ظاهري جوش خروش جون نمائشون ڪندين مون کي توکان باه گھرجي باه سان ملي باه بنجي وڄ : رومي

ڪڏهن ڪڏهن ائين به ٿيندو آهي، جو ماڻهو جي اندر مان ڪو اهڙو خيال سرجي پوندو آهي جيڪو سوين جهانن کي زير زبر ڪري ڇڏيندو آهي ”مولانه جلالدين رومي

سنڌجا نوجوانو! پاڻ ۾ اعتماد بحال ڪيو.توهان جو مخالف توهان تي هرقسم جي نفسياتي ويڙھ ڪري توهانکي پاڻ سان گڏ ويهارڻ جهڙو نه ٿو سمجهي!

ويهڻ ويڄن وٽ سکين ته سگھو ٿين اڳين عادت مٽ ته اگھا عاجز م ٿين شاھ لطيف

پاڻِيءَ مَٿي جھوپڙا، مُورکَ اُڃَ مَرَنِ؛ ساهان اوڏو سُپَرِين، لوچي تان نه لَهنِ؛ دَمُ نه سُڃاڻَنِ، دانهون ڪن مُٺَنِ جئن.

شڪ ڪرڻ سائينس آهي ،شڪ ڪرڻ گهرجي،پر جتي شڪ هُجي اُتي تحقيق ڪرڻ گهرجي رڳو شڪ ڪرڻ ، تحقيق نه ڪرڻ بيوقوفي آهي،ان سان حقيقت تائين نه پُهچي سگهبو

ھر وقت قوم جي لاء فڪرمند رھڻ عظيم انسانن جو ڪم آھي

جن کي رڳو پيٽ جو فڪر آھي سي قوم جو فڪر ڪيئن ڪندا!؟؟

پاڻ ھميشه نفس بجاء ضمير جي ڳالھ کي ترجيح ڏني آھي!!

دوست کان پڇو تہ ھوٽل تي ڇوويھنداآھيو؟چيائين چانھن سگريٽ سڪون ملندو آھي!ٻہ ڳالھيوسمجھ ۾ اچيويون سڪون ھوٽل تان حاصل ڪرڻ واري ڳالھ منجھائي ڇڏيو

چور ڀاڳين تي پيا ٿا ڪن هڪلون بيضميرا ٿا ڪن ضمير جون ڳالهيون پاڻ هڪ ڏينهن سڀ ڏنگباسين نانگ جهولين ۾ پيا اسان پاليون

مرڪن جا ميلا چپن تي سجائي رکجو اينديون مندون ملڻ جون محبت جا ميلا مچائي رکجو دل غمغين نه رکجو جلد ملنداسين اها آس دل ۾ سجائي رکجو

اميد جي ڏيئن کي نااميدي جي هوا سان، اجهامڻ نه ڏيو، ٿي سگھي ٿو ته اهي ڏيئا طوفانن جو مقابلو ڪري، اوهان لاءِ روشني جا ڪرڻا بنجي پون

زمانو ڇا ڄاڻي؟ اسان جو فسانو اسان جي دردن جي ڪھاڻي اسان پنھنجا سور لوڪ کان لڪائي رنا آھيون

منھنجو پختو ويساھ آھي تہ انسانيت اڃا زنده آھي

اڪيلو آھيان! ڊڄڻو ناھيان

ھر وقت قوم جي لاء فڪرمند رھڻ عظيم انسانن جو ڪم آھي!

جن کي رڳو پيٽ جو فڪر آھي سي قوم جو فڪر ڪيئن ڪندا!؟؟

نيڪيء جي رستي تي ھڪ بديء جو بيٽ بہ آھي جتي رڳو آدم خورن جو بسيرو آھي