عبدالغفار مڱريو

محمد جو مان ، دنيا ۾ آھي، سھڻي سردار جو ڪينيا ۾ آھي.

سُگهَڙَ جي سنڌ ، پڙھن لال لطيف، ڪجھ ته گرھوڙي جا، گُر سڃاڻن گيف ، وطن وارن تي حيف ، جن ٻولي وساري مادري. حضرت عبدالغفار

چاھين جي چنڊ کي ، جيءَ کان مٿي، مون نه ڪي ھت، سور جنم سٿي، رھبر ڪو رتي، رڄڻ سندو روح ۾. حضرت عبدالغفار

چاھين جي چنڊ کي، جيءَ کان مٿي،

ڪفر سان قاتل ڪو ماري ويو، مونکي کي پڙھائي مان کاري ويو، ورسٽيءَ اچڻ جي ٿي دل ڪري پنھنجي پاڻ کي ساڙي تاري ويو.

حقيقت ۾ صداقت ٿئي، پسڻ ڪارڻ پراکت ٿج، لنواري جو لال ھنج، جو رھيو ھميشه ادا ۾. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

مَوت مڙيئي مامرو ، جيڪر اچي ڄاڻ، ڪيان ويجھر وھاڻ ، ڏسي ماس محبوب جو. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

لڳي واءُ لاڙ تان، اکيون کليون ٿي کار، پرين پسڻ پار ، جيسين جاڳيس ٿَرَ ۾. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

نماز پڙھان ٿيڙم نور ، اکيون جيڪر سجد ۾ ، پرينءَ پسڻ پور ، ٿيان پاڻ قبلو قلب جو. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

لعل ٿيندس لاڙ ۾ ، اکيون وجهيون وڻ وھار، لهان ڪھڙي سار، ڏسي توکي ڏيه ۾. حضرت عبدالغفار

حقيقت ھن حال جي, جي ظاھر ڪريان ذري لڳي ماٺ مروئن کي, ڏونگر پون ڏري وڃن وڻ ٻري, اوڀر اڀري ڪين ڪي (شاھ عبداللطيف )

رُٺل جي روبرو آھين، ڪُٺل جي ڪا ڪُل، اسان نون نماز عمل، پرينءَ تو پاڻ خدا ۾. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

حَياتي جي حبيبن سين، گذاريم ڪجھ گھڙي کين، اسان ۽ پرين ڪي ڪين، سجايو ساڌ کي ٿيو. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

لڳي جي عشق جو لاڙو، لا ايمان لمن محبته، اکين ۾ رقص سارو ، پرينءَ پرچار تنھنجيءَ جو. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

پَريِنم ڪَاري رات ۾، مَلايان اَکيُون مُنهن، ڪُڄاڙو ڪَرين سُونھن، مان ازل تريو تو۾. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

اُگھيو اڳڻ تي ڀليڪار ڀلا، تڳيو ٿڌڪار ڇُلا، ھڻن ڪُوڙ مُلا ، منافق مؤمن رھبر سنڌ تي. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

کَائج کَجور کَکرڙ کي، اڪمائج ررڙ تَڳ طمن، اندر سارو سَمن، سَرڪار پَراهُون پرينءَ کي. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

سَچ ھجي سَڄَڻَ جو ، ڪُڇي نه منجهس مَنَ، آھي ڄميو سَيد سَن، رومي، تفڪر تعجما کي. حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ

پَاڻي گُجھي ھُجوم جو ، اَچي ڪِين ڪِي چَؤ، مَيھار سھڻي سُور پائو، ٻَيڙِيُون دلهو لَهت تي. "حَضَرتَ عَبدُالغَفَارَ"

جانب ڪر جُولا ، اندر من اصلا ، پھرين پيار ڦولا ،لڙڪن جي لاڙ ۾. حضرت عبدالغفار