مخدوم طالب المولى۔۔۔

'سنڌي شاعري' فورم ۾ آرزو طرفان آندل موضوعَ ‏7 فيبروري 2011۔

  1. آرزو

    آرزو
    نئون رڪن

    شموليت:
    ‏22 ڊسمبر 2009
    تحريرون:
    914
    ورتل پسنديدگيون:
    144
    ايوارڊ جون پوائينٽون:
    0
    ڌنڌو:
    مارڪيٽنگ مينيجر
    ماڳ:
    شڪارپور
    بظاهر جيڪي داناه ها سي ديوانا ٿيا اڻـــــلڀ،

    صدا افسوس آهي ديوانائي ۾ دانا ٿيا اڻلڀ.



    جتي ساقي نگاهن سان، ڪندا پرڪيف ها، پياري،

    ڪٿي سي سرزمينون، اڄ هو ميخانا ٿيا اڻـــــلڀ.



    رڳي ئي فحش گوئي، ۽ رڳي ئي آهي بيهوشي،

    هئا جي هوش آور، اڄ سي به مستانا ٿيا اڻــــلڀ.



    مڃي جن دل سان مستن کي ڪيو ٿي اعتراف اُنِجو،

    اهـــــــا اڄ عقلمندي ۽ هــــــــــو فرزانا ٿيـــــا اڻــــــــــــلڀ.



    وڃائي واٽ ٿو هرڪو، ويهي ماڻهن جي جهنگل ۾،

    ضيا جتِ عشق واري هُئي، سي خسخانا ٿيا اڻلڀ.



    ڪرڻ احســــــان اڄ ڪنهن تي پوڻ آزار ۾ آهي،

    مڃڻ کي ڏيو ڇڏي پر صرف شڪرانا ٿيا اڻلڀ.



    اڃان پيري ۽ مخدومي کي تون چنبڙيو پيو آهين،

    چريا هو نـــــيهن وارا جي ها نـــــــــــذرانا ٿيا اڻلڀ.



    رڳو تاب ۽ عتاب آهي، رڳو خوف ۽ حراس آهي،

    اڳوڻا هــــــــــــمنوا ۽ شــــــــان شاهـــــــــــانا ٿيا اڻلڀ.



    سياست آهي ڪاهي پئي اڄوڪي عشق بازي ۾،

    اچي خود مــــطلبي ويئي، جوشِ جانان ٿيا اڻلڀ.



    فقط اڄ شمع ٿي روئي رڙي اي طالب الموليٰ،

    ڏِيَن جي سر اچي هڪدم سي پروانا ٿيا اڻلڀ
     

هن صفحي کي مشهور ڪريو