(ادل سومرو) جيڪا هاريءَ جي هٿن مان ٿي ڦٽي روشني سائي ٻنن ۾ ٿي رهي. بُک تي آهي سُتو جو آدمي زهران جي اڱڻ تي چاندني. محبوبن جي آمد کان اڳ هٻڪارون ڳالهائن ٿيون. هلندڙ بس مان ڳوٺ جو منظر بار جُهڳيون ۽ گدلو سينور. زندگي پياري ڪيائون ديس کان هاڻي ويٺا سنڌ لئه روئن سڪن. ڪلڪ
