نثارابڙو
نائب منتظم
ٻه حرف؛
دوستو! مرحوم سائين تاجل بيوس سان نه فقط منهنجو روحاني رشتو آهي پر خانداني رشتو پڻ آهي، روحاني هينئن ته جڏهن آءُ ايم اي ڪندو هيس ته هو مونکي همٿائيندو ۽ مونکي سنڌي ادب جي باريڪين کان آگاه ڪندو رهندو هو ۽ جڌهن ايئن چوندو هيس ته ”سائين! سنڌي ادب ۾ ايم اي ڪرڻ کان سٺو آهي ته ڪٿي هزار ٻن جي وڃي نوڪري ڪريان“ ته مونکي همٿائيندو هو ۽ سنڌي ٻوليءَ جي واڌاري لئه، سنڌي ادب ۾ ايم اي ڪرڻ تي شاباشون ڏيندو هو ... خانداني هينئن جو سائين تاجل جي ڀاءُ کي منهنجي وڏي سالي ۽ سندس پٽ کي ننڍي سالي ڏنل آهي يعني ٻئي سنڍو آهن ... جنهنڪري هڪ ئي گهر آهي
________________________________________
دوستو! مرحوم سائين تاجل بيوس سان نه فقط منهنجو روحاني رشتو آهي پر خانداني رشتو پڻ آهي، روحاني هينئن ته جڏهن آءُ ايم اي ڪندو هيس ته هو مونکي همٿائيندو ۽ مونکي سنڌي ادب جي باريڪين کان آگاه ڪندو رهندو هو ۽ جڌهن ايئن چوندو هيس ته ”سائين! سنڌي ادب ۾ ايم اي ڪرڻ کان سٺو آهي ته ڪٿي هزار ٻن جي وڃي نوڪري ڪريان“ ته مونکي همٿائيندو هو ۽ سنڌي ٻوليءَ جي واڌاري لئه، سنڌي ادب ۾ ايم اي ڪرڻ تي شاباشون ڏيندو هو ... خانداني هينئن جو سائين تاجل جي ڀاءُ کي منهنجي وڏي سالي ۽ سندس پٽ کي ننڍي سالي ڏنل آهي يعني ٻئي سنڍو آهن ... جنهنڪري هڪ ئي گهر آهي
________________________________________
سنڌ منهنجي امان ! سونهن تنهنجيءَ مٿان،
ڇا لکي ڇا لکان، ڇا لکي ڇا لکان.
هڪ قلم هڪڙو مان، ڪيئن پورو پوان،
ڇا لکي ڇا لکان، ڇا لکي ڇا لکان.
هن ڪنڌيءَ تي ڪڏيو جو اڀم ٻار آ،
ڪنهن ته جيجل جو جاني اکين _ ٺار آ،
هي جو ٻالڪ سڀاڻي جو معمار آ،
اِن جي ٻوليءَ ۽ لوليءَ تان صدقي وڃان
تنهنجي ماڻهن کي سيني ۾ سانڍيو وتان،
تنهنجي لاڻن لَون کي به چند ن چوان،
شال تنهنجي ئي ڪُک مان پيو هرهر ڄمان،
کير تنهنجو پيان، وَير تنهنجو وٺان.
هوءَ منڇر کُٽي ڪيئن جا کٽڻي نه آ،
هوءَ ڪينجهر رُسي ڪيئن جا رُسڻي نه آ،
هوءَ سنڌو سُڪي ڪيئن جا سُڪڻي نه آ،
ڪَرُ کڻي ڪالهه آئي جا ڪيلاش کان.
ٿر جي ٿوهر مٿان، جهنگ جهر تي لکان،
مينهن جي بوند تي، سائي سَرَ تي لکان
ڏاٽي، ڪوڏر، کُرئي، گهوٻي هر تي لکان،
تنهنجو نالو وٺي تو تي لکندو رهان
هوءَ جا ” بيوس“ بُکن تي مڙهي منڊ ٿي،
اڄ به جوٽي اسر جو اُٿي جنڊ ٿي،
جا گرم کير ۾ پئي گڏي کنڊ ٿي ،
اُن سهاڳڻ کي مان ڪيئن نه سجدو ڪيان.
ڇا لکي ڇا لکان، ڇا لکي ڇا لکان.
هڪ قلم هڪڙو مان، ڪيئن پورو پوان،
ڇا لکي ڇا لکان، ڇا لکي ڇا لکان.
هن ڪنڌيءَ تي ڪڏيو جو اڀم ٻار آ،
ڪنهن ته جيجل جو جاني اکين _ ٺار آ،
هي جو ٻالڪ سڀاڻي جو معمار آ،
اِن جي ٻوليءَ ۽ لوليءَ تان صدقي وڃان
تنهنجي ماڻهن کي سيني ۾ سانڍيو وتان،
تنهنجي لاڻن لَون کي به چند ن چوان،
شال تنهنجي ئي ڪُک مان پيو هرهر ڄمان،
کير تنهنجو پيان، وَير تنهنجو وٺان.
هوءَ منڇر کُٽي ڪيئن جا کٽڻي نه آ،
هوءَ ڪينجهر رُسي ڪيئن جا رُسڻي نه آ،
هوءَ سنڌو سُڪي ڪيئن جا سُڪڻي نه آ،
ڪَرُ کڻي ڪالهه آئي جا ڪيلاش کان.
ٿر جي ٿوهر مٿان، جهنگ جهر تي لکان،
مينهن جي بوند تي، سائي سَرَ تي لکان
ڏاٽي، ڪوڏر، کُرئي، گهوٻي هر تي لکان،
تنهنجو نالو وٺي تو تي لکندو رهان
هوءَ جا ” بيوس“ بُکن تي مڙهي منڊ ٿي،
اڄ به جوٽي اسر جو اُٿي جنڊ ٿي،
جا گرم کير ۾ پئي گڏي کنڊ ٿي ،
اُن سهاڳڻ کي مان ڪيئن نه سجدو ڪيان.
