هو مسلسل سوچن ۾ رات کان وٺي پاسا ورائي رهي هئي، سوچيندي سوچيندي پرهه ٿيڻ واري هئي، اکين مان مينهن جيان لڙڪ وسي رهيا هيس، خواهشن ۽ ارمانن جو سمنڊ کڻي هن بي درد دنيا ۾ جي رهي هئي، ڏکن جي ماريل سوڀ اڪثر سوچن ۾ گم رهندي هئي، شايد ڄمندي ئي امڙ جيجل کيس ڏکن جي ستي پياري هئي، جڏهن سمجهه جيڏي ٿي ته پهريون قدم اسڪول ڏانهن کنيائين پر شايد کيس اها خبر نه هئي ته هي اسڪول ئي مستقبل ۾ هن لاءِ سزا، ڪنڊا ۽ ڪاوا بڻجندو، پر مستقبل اڄ تائين ڪنهن به ناهي ڏٺو، هو به هن ڳالهه کان بي فڪر ٿي هر روز اسڪول وڃڻ لڳي، محنت ڪر تون محنت ٻار، محنت سان ٿيندين نيٺ هوشيار، همت وارن جي آڏو جهڪي پوي ٿو نيٺ جبل، هوءَ به پنهنجي سندر آواز ۾ اهڙا بيت پڙهي محنت سان گڏ عمل به ڪندي هئي پر شايد لکئي جو ليک ڪجهه ٻيو هو، جنهن جي قسمت ڦٽل ان جا اوجاڳا ئي اجايا، هڪ ڏينهن پيءُ اهو طعنو ڏئي اندر جهوري وڌو هيس ته تون ڌيءَ جو ٻار پڙهي ڇا ڪندئين، اسان پڙهايون ته پٽن کي پڙهايون جيڪي اڳتي هلي ڪم به اچي سگهن، جيڪڏهن تون پڙهين به ٿي ته اهو به ڪهڙي ڪم جو، نه ڪا نوڪري ڪري سگهين نه گهر کان ٻاهر، نه ڪنهن ادارن ۾ ڪم ڪري سگهين، معاشرو اسان کي ڇا چوندو، اسان کي ڪهڙي نگاهه سان ڏسندو، ڌيءَ جو ٻار گهر کان ٻاهر ٿي پير پائي ڪيڏي نه حيرت جي ڳالهه آهي، اهي پيءُ جا لفظ ڪنهن گولي جيان بار بار سندس سيني ۾ ٿي لڳا، ڌيءَ آهيان ته ڇا ٿي پيو، ڇا هن دنيا ۾ منهنجو ڪوبه حق نه آهي، نه پڙهڻ جو نه گهر کان باهر پير پائڻ جو، ڇا منهنجو اهڙو نصيب جو بس گهر جي چار ديوارن ۾ قيد ٿيان، اهڙي ڄمڻ کان نه ڄمان ها ته سٺو هو، ايترو ڏکيو وقت ته نه ڏسان ها، ڏکن ۽ دردن جي باغي ٿيل سوڀ ديوانن جيان کٽ تي روئي رهي هئي، پنهنجي قسمت کي ڏک ڏوراپا ڏئي رهي هئي، اچانڪ سندس طبيعت خراب محسوس ٿيس، اوپري رڙ ڪيائين، سندس امڙ جيڪا سجاڳ مس ٿي هئي سا ڊڪندي آئي سوڀ... سوڀ ڪري رڙيون ڪندي رهي ، سوڀ پوري طرح بيهوش ٿي وئي ۽ فوري طور ان کي اسپتال کڻائي ويا پر ساهه جو پکي اڏامي وڃي حقيقي مالڪ سان مليو، ڊاڪٽرن صرف ايترو چيو ته هن کي دل جو دورو پيو آهي ۽ هن کي ڪو شديد صدمو پهتو آهي ۽ هو ڏکن جي ماريل خواهشون ڪندي ڪندي آخر هي جهان ئي ڇڏي وئي (.شهناز لغاري)
جواب: اڌروا ارمان ادا مهرباني آکاًًڻي پسند ڪرڻ جي افسوس جو اڃان به نياڻين جي پڙهڻ کي عيب سمجهيو ٿووڃي۔
جواب: اڌروا ارمان ادي مهرباني اوهان هڪ بهترين ۽ نصيحت واري ڪهاڻي ونڊ ڪئي آهي۔ افسوس آهي جو اسان اڃان تائين ريتن ، رسمن ۽ رواجن جي دلدل مان ڪونه نڪتا آهيون ۽ پنهنجي نيانين کي تعليم جهڙي زيور کان پري رکيو پيا اچون۔
جواب: اڌروا ارمان سنڌي قوم جو سڀ کان وڏو افسوسناڪ پهلو آهي نياڻين جي تعليم ۽ پرورش ۔۔۔ قوم جو اڌ حصو جيڪڏهن علم جي روشنيءَ کان وانجهيل هوندو ته اها قوم ترقي ڪرڻ بجاءِ اونداهين جو شڪار رهندي ۔۔۔ قوم جو اهو اڌ حصو جنهن ۾ عظيم رشتا هجن ٿا جيڪي مرد جي پرورش ۽ انجي وجود جا امين هجن ٿا ۔۔۔ ماءُ، زال، ڀيڻ، ڌيءُ ۔۔۔ اهڙن عظيم رشتن جو گهر ۾ علم جي روشنيءَ کان وانجهيل هجڻ ائين آهي جيئن ڏيئو به هجي تيل به هجي ۽ وٽ به هجي پر انکي ٻارڻ لاءِ باه نه هجي ۔۔۔ سنڌي قوم جيستائين پنهنجين نياڻين کي تعليم جي زيور سان نه سجائيندي تيستائين غلامي ۽ بدحالي مقدر رهندي ۔۔۔ پٽن ۽ ڌيئرن کي تعليم ڏياريو ۽ سٺي پرورش ڪري سٺو انسان بڻايو ۔۔۔ سبقي آموز ڪهاڻي ونڊ ڪرڻ تي ٿورا ۔۔۔ سنڌ سلامت ساٿ سلامت
جواب: اڌروا ارمان ادي مُحِدِثا اوهان جي مهرباني اوهان جي هن درد ڀري آکاڻي تي اسان جا تٽل الفاظ پيش آهن هوُعوتر آهي ٻيو ڪثور ناهي هر ڪو بيٺو ٿو هن کي ڊاهي مردن جو ڄڻ هي مُلڪ آهي فقط عورت کي چاڙهيو ڦاهي دُشمني تو هي ڪهڙي پالي کوٽي آهي ڇو هن لاءِ کاهي مرد ۽ عورت ۾ ساھ ته هڪڙو ٻئي آهن هڪ منزل جاراهي اڄ تو غيرت جي نالي تو ڀيڻ ڀوري پٽ پڌرو ڪري تو کنئي آهي ساهي ڏاڏل چُپ ڪو غيرت وارو ٻُڌِي نه وٺي نؤ الزام کڻي نه تنهنجي سِر ٺاهي
