عرس پريو
سينيئر رڪن
پيار کان جو ڪري پرهيز سوموڳو هوندو،
يا ته ٻوڙو يا ته گونگو يا ته انڌو هوندو،
شعر ڪو تِير ٿي دشمن کي کُتو دوڏي ۾،
شعر ڪو هارُ ٿي معشوق کي پهتو هوندو۔
ها ڪڏهن فرش به آ عرش کي ڌوڏي وجهندو۔
تنهنجي گوڏي سان لڳي منهنجو ويو گوڏو هوندو۔
بيت مون جو به پڙهيو ڳوٺ جو ڀونگو سمجهو،
ڌيان جنهن ڪونه ڏنو سيٺ جو بنگلو هوندو۔
ڇا ڪجي گهرج ۾ سنسار جو گولو آهي،
تنهنجي انعام ۾ فردوس جو تحفو هوندو۔
ڀرُ ڪري چوٽ ڪيائين ته چکيائين چوٽون،
ٽاڪئين مونکي ٿي سمجهو ته ڪوشيشو هوندو۔
هر نئين ڏينهن نئون رنگ سندس فطرت آ،
وقت وانگي ته بخاري به ٿيو پوڙهو هوندو۔
تو ته استاد ، صفا ساڀيان سمجهو جيون،
او چريا، ڪنهن ڪيو تو سان اهو چرچو هوندو۔
(بخاري)
يا ته ٻوڙو يا ته گونگو يا ته انڌو هوندو،
شعر ڪو تِير ٿي دشمن کي کُتو دوڏي ۾،
شعر ڪو هارُ ٿي معشوق کي پهتو هوندو۔
ها ڪڏهن فرش به آ عرش کي ڌوڏي وجهندو۔
تنهنجي گوڏي سان لڳي منهنجو ويو گوڏو هوندو۔
بيت مون جو به پڙهيو ڳوٺ جو ڀونگو سمجهو،
ڌيان جنهن ڪونه ڏنو سيٺ جو بنگلو هوندو۔
ڇا ڪجي گهرج ۾ سنسار جو گولو آهي،
تنهنجي انعام ۾ فردوس جو تحفو هوندو۔
ڀرُ ڪري چوٽ ڪيائين ته چکيائين چوٽون،
ٽاڪئين مونکي ٿي سمجهو ته ڪوشيشو هوندو۔
هر نئين ڏينهن نئون رنگ سندس فطرت آ،
وقت وانگي ته بخاري به ٿيو پوڙهو هوندو۔
تو ته استاد ، صفا ساڀيان سمجهو جيون،
او چريا، ڪنهن ڪيو تو سان اهو چرچو هوندو۔
(بخاري)
