عرس پريو
سينيئر رڪن
چڱو جو عشق ۾ هستي وڃائي ويٺاسين،
حياتِ جاودان گويا ڪمائي ويٺاسين.
اڙانگي هنڌ اکين کي اڙائي ويٺاسين،
غمِ جهان کان دامن ڇڏائي ويٺاسين.
ڪڏهن ته جلوه نور آفرين ڪندو آخر،
تڏهن گذر گههِ دلبر وسائي ويٺاسين.
قدم قدم تي اسان جو جنون امام رهيو،
رههِ وفا ۾ جڏهن پير پائي ويٺاسين.
ستم ستم نه رهيو ۽ جفا جفا نه رهي،
جڏهن کان سر، سرِ مقتل جهڪائي ويٺاسين.
پڇو نه ترڇي نظر جو اثر اي بي خبرو!
جگر ڳڀا ٿي پيو ۽ دل ڦرائي ويٺاسين.
گهميو ڦريو ٿي جو تنهنجي اڱڻ تي هوشربا،
نگاهه روزنِ در ۾ کپائي ويٺاسين.
ڪڏهن نه ڪنهن جي نوازش جو انتظار رهيو،
نه ڪنهن جي در تي ڪو ديرو دمائي ويٺاسين.
هجن اصول سلامت، هي سر وڃي ته وڃي،
ائين ضمير لکن جو بچائي ويٺاسين.
ضرور ناهه اسان کي منات ولات مڃون،
خدا جي آڏو خودي کي گنوائي ويٺاسين.
رهون ٿا مست اي ”مدهوش“ صورت فقراء،
سراءِ قلب ۾ دونهون دکائي ويٺاسين.
حياتِ جاودان گويا ڪمائي ويٺاسين.
اڙانگي هنڌ اکين کي اڙائي ويٺاسين،
غمِ جهان کان دامن ڇڏائي ويٺاسين.
ڪڏهن ته جلوه نور آفرين ڪندو آخر،
تڏهن گذر گههِ دلبر وسائي ويٺاسين.
قدم قدم تي اسان جو جنون امام رهيو،
رههِ وفا ۾ جڏهن پير پائي ويٺاسين.
ستم ستم نه رهيو ۽ جفا جفا نه رهي،
جڏهن کان سر، سرِ مقتل جهڪائي ويٺاسين.
پڇو نه ترڇي نظر جو اثر اي بي خبرو!
جگر ڳڀا ٿي پيو ۽ دل ڦرائي ويٺاسين.
گهميو ڦريو ٿي جو تنهنجي اڱڻ تي هوشربا،
نگاهه روزنِ در ۾ کپائي ويٺاسين.
ڪڏهن نه ڪنهن جي نوازش جو انتظار رهيو،
نه ڪنهن جي در تي ڪو ديرو دمائي ويٺاسين.
هجن اصول سلامت، هي سر وڃي ته وڃي،
ائين ضمير لکن جو بچائي ويٺاسين.
ضرور ناهه اسان کي منات ولات مڃون،
خدا جي آڏو خودي کي گنوائي ويٺاسين.
رهون ٿا مست اي ”مدهوش“ صورت فقراء،
سراءِ قلب ۾ دونهون دکائي ويٺاسين.
مدهوش
