منھنجي شاعري

[Abdul Wahid Soomro]

غزل​

سوا تنھنجي مٺا منھنجي نڪا دارون دوا ٿي آ،​

ڏني مونکي جدائي تو نه توکان ڪا پڇا ٿي آ.​

​

جڏھن کان تون جدا ٿيو آ تڏھن کان بي قراري آ،​

صنم تنھنجي جدائي ۾ خوشي وئي ھرخفا ٿي آ.​

​

فراقِ حجر جا ڳوڙھا ھي دامن ۾ سميٽيندي،​

وري اڄ ياد ھن جي ۾ صفا دل ھي فنا ٿي آ.​

​

ويون خوشيون ختم ٿي ۽ ڪيو گھيرو غمن آھي،​

ڪيان مان عيد ڪھڙي جو ويو جاني جدا ٿي آ.​

​

وکيريازلف آھن ڪنھن فضا ۾ اڄ وري يارو،​

لڪي وئي چنڊ جي چانڊاڻ ۽ چوڏس گھٽا ٿي آ.​

​

وڃي بادِ صبا ھن کان حقيقت پيار جي پڇجان،​

ويو مونکان ڇو منھن موڙي ڏسيو ڪھڙي خطا ٿي آ.​

​

ٿيو جيون سمورو بي مزا ھن جي جدائي ۾،​

فراقِ يار ۾ ھي زندگي ڄڻ ڪا سزا ٿي آ.​

​

ويا"مجروح" جذبا ٿي، ٿيو مضطر جسم منھنجو،​

۽ شايد ھي محبت جي اڃا ڪا ابتدا آھي.​

​

"مجروح ڀٽ شاھي​

"​

 

[سليمان وساڻ]

سوا تنھنجي مٺا منھنجي نڪا دارون دوا ٿي آ،​

ڏني مونکي جدائي تو نه توکان ڪا پڇا ٿي آ.​

بهترين شاعري ، لڳي ٿو چوٽ پراڻي آ، وڃي ٿي ناسور ۾ بدليبي، اوهان لاء دعائون ڪيون ٿا۔ عشق ۾ ايئن ٿيندو آهي ۽ حال به عجيب هوندا آهن ۽ سوچون وري پنهنجي ڪنٽرول ۾ ناهن رهنديون۔ اهڙي حالت ۾ ڪي تخليقون به لکجي وينديون آهن ۔۔۔۔ واهه ڙي عشق ڪرين ٿو حال ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا​

 

[Abdul Wahid Soomro]

سائين سليمان صاحب اھو منھنجي لا ھڪ اعزاز آھي جو منھنجي شاعري اوھان کي بھترين لڳي آھي۔ لک لائق اوھان جا

 

[نثارابڙو]

وکيريازلف آھن ڪنھن فضا ۾ اڄ وري يارو،​

لڪي وئي چنڊ جي چانڊاڻ ۽ چوڏس گھٽا ٿي آ.​

واه سهڻا سائين! اوهانجي شاعريءَ ۾ صرف لقب ئي لقب آهي پنهنجو نالو به ڪٿي نه ڪٿي ظاهر ٿيڻ گهرجي ۔۔۔

مجروح ڀٽ شاھي​

۔۔۔۔۔پڙهڻ کانپوءِ ائين ٿو لڳي ته اهو ڪو ٻيو شخص آهي۔

اوهانجو غزل اسانجي اندر ۾ اڌما پئدا ڪري رهيو آهي ۔۔۔ سادا لفظ، سهڻي بيهڪ ۽ سريلو انداز آهي۔

لک قرب

 

[Abdul Wahid Soomro]

سھڻا نثار ابڙو صاحب آئون اوھانجي انھن محبتن جو ٿورائتو آھيان۔
ادا اھو لقب نه پر تخلص آھي