ڳالهه ڪندا آهن ته هڪ ڏينهن وتايي فقير کي هڪ سپاهيءَ سڏ ڪيو ۽ چيو فقير، هيءَ صندوق ٿاڻي تائين کڻائي هل. وتايي صندوق ۾ هٿ وڌو ته هلڪڙي لڳس. سپاهيءَ کي چيائين ته تون مون کان وڌيڪ ٿلهو متارو لڳو پيو آهين، هيترو بار نٿو کنيو ٿيئي؟ سپاهي چيو ته آءٌ سرڪاري ماڻهو آهيان. پاڻ بار نه کڻندو آهيان، پر ٻيو ڪو ماڻهو هٿ ڪري، ان کان کڻائيندو آهيان، جي ڪو اشرافت سان ڪونه کڻندو آهي ته ڏنڊي جي زور تي کڻائيندو آهيانس. وتايي چيو ته هت ته ڏنڊي جي زور تي کڻائي سگهو ٿا، پوءِ ڀلا آخرت ۾ توهان جو بار ڪير کڻندو؟ جتي توهين ۽ اسين سڀئي هڪڙي ئي حالت ۾ هونداسين ۔۔۔ وتايو فقير
وتايي جون ڳالهيون سچيون ، کريون ۽ هيئن سان هنڍائڻ جهڙيون ۔۔۔۔۔ سندس ڳالهين ۾ سچ به ته مزاح به هوندي آهي۔
ادا عرس پريو صاحب اسلام عليڪم۔وتايو فقير جو شمار الله پاڪ جي انهن ڏاهن ۾ هوندو هو جيڪو به ظاهري ته پنهنجي حڪايتن سان مزاح جو رنگ ڇٽيندا هئا پر حقيقت ۾ ان مزاحيه جواب ۾ تمام وڏي هدايت سمجهو ماڻهون لاء هوندي هئي۔وتايو فقير جي هر گفتي ۾ انسان کي پنهنجي عملن تي سوچڻ جي ترغيب ڏئي ان کي سڌارڻ جي تلقين لڪل هوندي هئي۔ توهان واري مٿين ليک ۾ به ڪيڏي ته وڏي سمجهاڻي ڏني آهي وتائي فقير۔ بيشڪ ڏينهن قيامت هر انسان پنهنجو بار پاڻ کڻندو ۽ اهو نه ڏنڊي جي زور تي يا ڪنهن ٻئي لالچ جي ذريعي ڪنهن ٻئي کان کڻائيندو۔بهترين حڪايت وتايو فقير جي ونڍ ڪرڻ تي (بقول اوهانجي مخصوص الفاظن ۾ ) ”توهانجا لک لائق“
سبق آموز آکاڻي ۔۔۔ فقيرن، درويشن هميشه سچ ۽ حق جي پرچار پئي ڪئي آهي ۽ وتائي جو ڪردار سنڌ ۾ تمام اعلا رهيو آهي سندس جون چيل ڳالهيون، کل مذاق سان گڏ عين اسلام هونديون آهن ۔۔۔۔ لک لائق دوست ۔۔۔ تمام سهڻو ۽ ڪارائتو ونڊ ڪيو اٿوَ ۔۔۔۔
