ٽن دوستن هڪ دفعي چائنا ۾ موڪلون گذارڻ جو فيصلو ڪيو۔۔۔ جئين ته هو چائنا ۾ نوان هئا ان ڪري هوٽل جي 60 منزل تي ئي رهائش وٺي سگهيا۔۔۔ هوٽل جو اصول هيو ته رات جو 12 بجي کان پوءِ لفٽ کي بند ڪيو ويندو هو۔۔۔
ٽئي دوست هڪ ڏينهن هڪ ڪار ڪرائي تي وٺي چائينا جو شهر گهمندا رهيا ۽ مزا ماڻيندا رهيا۔۔۔ ۽ کين وقت گذرڻ جو احساس ئي نه ٿيو۔۔۔ ۽ ائين واپسي تي کين هوٽل پهچندي پهچندي رات جا ساڍا 12 وڄي ويا۔۔۔ ۽ تيسين هوٽل جي اصول مطابق لفٽ کي بند ڪيو ويو هو۔۔۔
پنهنجي ڪمري ۾ پهچڻ لاءِ هاڻي کين 60 منزلون ڏاڪڻن ذريعي طئي ڪرڻيون پئجي ويون۔۔۔ ٽنهي دوستن صلاح ڪئي۔۔۔ هڪ دوست چيو ته پهرين 20 منزلن تائين هو لطيفا ٻڌائيندو رهندو۔۔۔ ٻئي دوست چيو ته وڌيڪ 20 منزلن تائين هو سب آموز ڪهاڻيون ٻڌائيندو ۔۔۔ جڏهن ته ٽئين دوست چيو ته آخري 20 منزلون طئي ڪندي هو ڏکوئندڙ واقعا ٻڌائيندو۔۔۔ اهڙي طرح فاصلو طئي ٿي ويندو۔۔۔
واعدي مطابق پهرين دوست 20 منزلن تائين مزيدار لطيفا ٻڌايا ۔۔۔ جڏهن ته وڌيڪ 20 منزلون طئي ڪندي ٻئي دوست سبق آموز ڪهاڻيون ٻڌايون۔۔۔ اهڙي طرح 40 منزلون طئي ٿي ويون۔۔۔ ۽ دوست ڪافي لاڀائتيون ڳالهيون سکندا رهيا۔۔۔
جنهن کان پوءِ ٽئين دوست جو وارو آيو جنهن چيو ۔۔۔ ”منهنجي پهرين ڏکوئيندڙ ڳالهه اها آهي ته ڪمري جون چاٻيون ته مان هيٺ ڪار ۾ ئي وساري آيو آهيان۔۔۔“
سبق: مٿين ڪهاڻي به دراصل اسان کي زندگي جي ڦيري جو درس ڏئي ٿي۔۔۔ زندگي جا پهريان 20 سال اسان مذاقن ۽ خوشين ۾ گهاري ڇڏيون ٿا۔۔۔ جڏهن وڌيڪ 20 سالن دوران اسان محنت ڪندي ڪجهه پيسو ڪمايون ٿا، شادي ڪندي پنهنجا فرض نڀايون ٿا۔۔ ۽ اولاد پيدا ڪري انهن کي بهتر تربيت ڏيون ٿا۔۔۔ اهڙي طرح جڏهن اسان 40 سالن جي عمر کي پهچون ٿا۔۔ ۽ پنهنجا سفيد ٿيندي وار ڏسون ٿا ته آخرت جي تياري ڪرڻ جي سوچ ۾ لڳي وڃون ٿا۔۔۔ پر افسوس جو اسان مان ڪافي اڳتي وڌڻ جون چاٻيون پوئتي وساري ايندا آهن ۔۔ ان ڪري ڪيڏو ڀلو ٿئي جو اسان زندگي جي شروعات ۾ ئي موت جو خوف سامهون رکي پنهنجي آخرت سنوارڻ جون چاٻيون سنڀاليندا رکون۔۔۔
