ڪافي ڏينهن کانپوءِ هي اڌو لاڙو غزل جنهن ۾ هڪ اڌ جاءِ تي فني ويساهه گهاتي ڪئي اٿم پر سئو فيصد رڌم جي رنگ ۾ رنگيل هي خيال توهان سڀني دوستن سان ونڊيان پيو، دوستو مونسان مجبوري اها آهي ته ڪافي سارين مصروفيتن جي ڪري نه هيڏانهن جو رهيو آهيان نه هوڏانهن جو رهيو آهيان ، مُنهنجو هي غزل هونئن ته سڀني دوستن کي بي لوث محبتن سان ارپيان پيو پر هڪڙي دل واري دوست کي خصوصي طور شيئر ڪريان ٿو، جيڪو ننڍين ننڍين ڳالهي...ن کي وٺي مونسان ڪاوڙبو آهي ۽ پرچڻ جو نالو ئي ڪونه وٺندو آهي الله سائين کيس پنهنجي پيارن سان آباد رکي غزل نثاراحمدناز جُدائِيءَ جا جانان ڪڙا ڍُڪَ پِيُون کٽي يار قسمت مَرُون يا جِيُون ڀليڪارَ دردن ڀَرِي شامَ کياسان دل جلا ڀِي ٿا مُرڪي ڏِيُون ڪريو راند دل سان سدا خُوش هُجوڪڍي ڏيون توهان کي هٿن سان هنيُون پيو خوب نِکرِي اڱڻ دل سندوتُنهنجي پيارَ جُون بارَشُون بَرِسِيُون وڇوڙي جِي ويلا ڀري ڀاڪريننٿيون مور وسرن ڏنيون تو چُميون پرين ”ناز“ پرچِي ۽ ڪاوڙ ڇڏي،ورِي کنڊ بڻجي اچو کيرٿِيون
پرين ”ناز“ پرچِي ۽ ڪاوڙ ڇڏي،ورِي کنڊ بڻجي اچو کيرٿِيونخوشنصيب آهن اهي ماڻهون جن کي پنهنجا پرين پيارا کير کنڊ ڪرڻ جو صلاحون ڪندا هجن ۔۔۔۔ تمام ڀلو خيال
اسان جي استاد محترم جي هن بهترين شاعري تي مست ڪهڙا ٿو ڪمينٽس ڏئي سگهي۔۔ بس اسان ايترا ڪمزور آهيون جو سائين وانگر پنهنجو هِنيون پنهنجي هٿن سان ڪونه ٿا ڪڍي سگهيون۔۔ باقي واقعي هِنيئ وارو يا واري ئي هن شاعري جي داد ڏئي سگهي ٿي۔۔۔
