وتايو سير ڪندو هڪڙي وڏي شهر ۾ آيو. قسمت سان بيمار ٿي پيو. سو شهر جي مسافرخاني ۾ هڪڙي ڪنڊ ۾ گودڙي وڇائي ليٽي پيو. بيماري وڌي وئي ۽ مٿس غشي طاري ٿي ويئي. سڄو ڏينهن بيهوش پيو هو. ماڻهو اچي گڏ ٿيا. تن چيو هن جو ڪو هتي مٽ مائٽ، ڄاڻ سڃاڻ هجي ته انهن کي ٻڌايو. خبر ناهي هندو آهي يا مسلمان آهي! وتايي اهي لفظ ٻڌي چيو، هتي هندڪي مسلمانڪي پئي هلي، آءٌ اُتي مرندس جتي ڪو سڃاڻو نه هوندو. ان جولان ۾ گودڙي کڻي رمندو رهيو.
ها سائين اسان کي به هتان رمڻ گهرجي ۔ پر اسان ڪي وتايا ٿوري آهيون جو اسان وٽ گودڙي هجي جنهن کي ڇنڊي کڻي روانا ٿيون اسان واري مثال ته ان شعر جيان آهي آگاه هي اپني موت سي ڪوئي بشر نهين سامان هي سو برس ڪا اور پل ڪي خبر نهين۔ اسان ان ڏينهن ٻُڌو جهڙي ريت اوهان محنت ڪري لکندا آهيو اوهان جي عشق کي شاباس هجي ۔ الله ڪندو الله سائين سليمان جي دل ۾ اوهان جي لاءِ رحم وجهندو ته جيئن سائين اوهان کي ڪمپيوٽر تي سنڌي لکڻ سيکارين ۔ وسلام
هاهاهاها ۔۔۔۔۔ سچي ڳالهه ڪري ويو ، پر ڀلا اوهان کي اها ڳالهه ڇو ياد آهي، لڳي ٿو هاڻي اوهان لاء به ساڳيو مسئلو پيدا ٿيو آهي ۔۔۔۔۔ هاهاها، گودڙي ڪلهي تي ٻين تي بار ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ بس سائين نثارابڙو اچي ته ڪا اها تنظيم ٺهي ۔۔۔۔۔۔
ادا سليمان وساڻ هي ڳالهه سمجهه ۾ نه آئي چاچي ڪريم اهڙو نه ڪيو جو وري نه اچي ڪڏهن ڪڏهن ته ڀيرو ڀري ٿو اهو به گهر وارن کان ڍڄي ڍڃي ۔۔۔۔
منهنجي خيال ۾ ته سائين هن درويش فقير جي هن نقطي ۾ ڪا کل جي ڳالهه نه آهي پر وڏو رمز آهي، سندس موت بابت به مون ڪنهن جڳهه تي اهو ئي قصو پڙهيو هو۔۔
خئير جي کلجي ته به ڀلو جي روئجي ته به ڀلو ۔۔۔۔ مرڻ واري جو مذهب معلوم ڪندي ماڻهن مان ٻيائيءَ جي بوءِ اچي ٿي ۔۔۔ انسان کي انسان ڪري ڏسڻ وارا اڻلڀ ۔۔۔ پر هاڻ ته انسان کي انسان ئي نه پر ڪهڙي مذهب ڪهڙي فرقي سان تعلق رکڻ جي حوالي سان مدد ملي ٿي ۔۔۔ انسانيت تي روئڻ جو مقام آهي وتايي فقير جو هي قصو ۔۔۔ ڪو آ رحمان جي پاسي ڪو آ ڀڳوان جي پاسي ۔۔۔۔ اهو ئي الميو آهي
يار سليمان، پاڻ آهيون انقلابي ماڻهون ۽ عورتن جي خلاف انقلاب ۾ ته اصل پاڻ مارائڻ ۾ به اڳ کان اڳرا هونداسون ... ڇاڪاڻ آءُ چاهيان ٿو ته ڪنهن عورت جي گوليءَ جو نشانو ٿيان ... پر هڪ گوريلي جي حيثيت ۾ باقي ان تنظيم جو گرو ٿيندو سائين محترم عبدالڪريم چانڊيو صاحب ... سائينءَ جي اڳواڻيءَ ۾ پاڻ جدوجهد ضرور ڪنداسون ...
