هڪ لڱا، هڪڙي ڇڙهي ڪنواري نر نرمل فقير ماڻهوءَ جي (ڇادي) شادي گهر جا آبادي نه پيئي ٿي؛ ۽ حياتي پيئي تڙپ ڪرب گم (غمَ) منجهه گهاريسِ. سو وڃي ڪنهن منهنجي جهڙي ملَا سان پنهنجي مَنَّ جي ماجرا سليائين. تنهن تي مون جهڙي مُلَا (مکڻ ماکيءَ مصريء خان)، ان ڇڙهي ڪنواري ( ڀورل نرمل نر پکيء پيارَ محبت منجهه فنا في الله) فقير کي هڪڙو وظيڦو ڏسيو ( ٻڌايو) ته: ''ٻه رڪعتون صلواة الحاجت ادي ڪري دعا گهرندو رهه''! بس اهو ڇڙهو نر نرمل فقير ماڻهو وڃي، صلواة وردن وظيڦن ۽ دعائن پڪار ۾ لڳي محو ٿي ويو؛ "موليٰ ڇادي، موليٰ ڇادي (شادي)'' موليٰ (الله) کڻي دعاء قبول ڪِياسِ! اصل ٺهه پهه نڪاح شادي به ٿي وئي ته رخصتي ٿي وئي، همراه شادي کانپوء خوشيء ۾ گگليون، کڳيون هنڀوشيون پيو هڻي. ڪجهه ڏينهن گذريا ئي ڪونه، شادي کان پوء اکين تان پٽي عشق فنائيت في الڇادي (تعدي) شاديء جي لٿس، شاديء کان بعد جيڪي شعلا هوندا آهن، سي دونهان ڀڀڙ ڏسڻ ۾ آيس، هاڻ ڇا ڪري؟ نيٺ وري مون جهڙي مُلَا مکڻ ماکيء مصري خان وٽ، ڀڄندو ڀڄندو سهڪندو سهڪندو آيو، ۽ اچي چيائين: '' مولبي صاحب! ''مون ته شاديء کان پوء ڪڏهن به رات جو ننڊ ناهي ڪئي، رڳو اوٿارا شڙڪ (ڇرڪ) پيو ڀريان، اصل اکين سان ڏائڻ پيو ڏسان هر ڏيهاڙي، سو هاڻ ڇا ڪريان! ٻيلي ڪا سهڪار ڪر سک شانتيء پيچڙو پساء؟'' مولبي صاحب چيسُ: '' کير آ، کير آ (خير آ) ڀوءُ نه ڪر، الله ٻاجهه ڪرڻ وارو ۽ گناه خطائون ماڦ (معاف) ڪندو سو وڃي ٻه رڪعتون صلواة التّوبه ادا ڪري رب رحيم کان ماڦي (معافي) ڳنهي گناه بشڪراء (بخش ڪراء) ڏمر لهي ويندوءِ ميان وري نه اهڙي گلتي ڪجانءِ. مون سان به ساڳي ويڌن آهي پر آءُ ڪنهن سان سور ڏک سليان ڪونه ٿو، ۽ تون آئون ساڳي نانگ جا ڏنگيل آهيون.'' ڪهاڻيڪارُ مشتاق آگا سنڌيڪارُ جوکيو شفيق احمد
واه ادا واه ! ان جو مطلب ته اسان جهڙن ڇڙن (ڪنوارن) کي شادي کان اڳ ۾ ئي توبه جي تسبيح پڙهڻ گهرجي يعني شادي ڪرڻ کان ئي توبه ڪرڻ گهرجي
سائين جوکيو صاحب اسلام عليڪم۔ ادا لڳي پيو ته مولوي صاحب وٽ به هن همراه جي مسئلي جو ڪو حل ڪونه هو ۽ مولوي صاحب به شادي کانپوء زال جي تادين جي ڪري مسجد شريف جي ڪنڊ وڃي وسائي ته محترمه زال جو منهن تي نه چڙهي۔ بس سائين هاڻي ته اسان ۽ اوهان کي ان ڏاڍ کي ئي منهن ڏيڻو آهي۔ ڇا ڪجئي ڦاسڻ کانپوء ڦٿڪڻ ڪهڙو۔ ادا نثارابڙو جن کي اچڻ ڏيو پوء متاثرين زالون تحريڪ جو بنياد ويجهي ،ميمبر ٺاهي دانهون ؤ ڪوڪون ڪنداسين، (ههههههههههه هههههههههههههههههههه )
هههههههه ۔۔۔۔ دوستو! ان مرض جو ڪو علاج ڪونهي ۔۔۔ اهو مرض پنهنجي جا تي آهي به وڻندڙ پر آهستي آهستي رڳن ۾ گهري ويندو آهي ۽ پو ماڻهون مرڻ گهڙي تائين ان ۾ ڦاٿو پيو هوندو آهي ۔۔۔ چون ٿا ته ڪراڙي ٿيڻ کان پو مرد جي مٿي جي لوڏ ساڄي کان کاٻي ته عورت جي هيٺ ۽ مٿي ٿيندي آهي ۔۔۔ انڪري اهو قصو موت کانپو ئي ختم ٿيندو ۔۔۔ اسان اهڙي هڪ تنظيم جوڙيان ويٺا جن ۾ شادي شده ويچارن مردن جي ڏکن ڏولاون جو ڪي قدر تدارڪ ٿئي ۔۔۔ اڳواڻ ويٺا ڳولهيون ۔۔۔ چاچو عبدالڪريم چانڊيو آهي ۔۔۔ آزمائش ڪري وٺنداسون
