اکيون

[رضوان علي جمالي]

اکيون ايئن چون ته پسون روز پرين کي
ويچاريون وس پنهنجي اصلئون نه آهن
طالب مولا طلب ۾ رويو روز روئن
سائين سبب ڪندن ته روئڻ ويندن رڪجي
مخدوم طالب المولا

 

[سليمان وساڻ]

اکيون به آهن اکيون، پر پيرن سان نه پڄن،​

هو رُئن ٿيون رت ڦڙا، هي ڦٽجيو ٿا ڦٽجن،​

هو بيوس آهن برهه ۾، هي هيجئون اٿيو هلن،​

هو نهارين نجيب کي، هي تر نه ٿا ترسن،​

هو اٻاڻڪيون عجيب لئه، هي رندن منجهه رُلن،​

احسان ڪيا اکين تي، پرت منجهان پيرن،​

طالب موليٰ طلب ۾، چميو چميو چمجن،​

جهلئي نٿا جهلجن، هلندي پنهنجي حبيب ڏي.​

 

[سليمان وساڻ]

​

جي اکيون پير هجن، ته پتو پوين، پنڌ جو،​

ته اُگهاڙا عشق ۾، ڪيئن ٿا سور سهن،​

ڪيئن ٿا ڦٽ فراق جا، چڪيو ۽ چڪن،​

رت ٿين جي راهه ۾، ته به هيجئون پيا هلن،​

ڪنجهن ڪرڪن ڪينڪي، توڙي پٿون ٿيو پون،​

پهچن جڏهن پريئن وٽ، ته به ڏوراپا نه ڏين،​

طالب موليٰ طلب ۾، پڻ اها صحت سندن،​

ڪڏهن ڏٺو ڪينڪي، هن ڏي حبيبن،​

سنڀرن ڪڏهن ڪونه ڪو، ته ڪا پٽي ٻڌين پرين،​

ته به رڙهيو رڙهيو رڙهن، حبيب جي حضور ڏي.​

​

​