غزل : عنايت بلوچ حقيقت دل جي دلبر کي اگر چئجي ته ڪيئن چئجي،سراسر سُونهن سامهون سربسر چئجي ته ڪيئن چئجي. فقط هڪڙي نظر سان دل سندي دولت وئي لُٽجي،انهيءَ تير نظر کي بي خطر چئجي ته ڪيئن چئجي. هليو ويو هُو ته ڇاهي؟ درد دِل ۾ هُن جو آ باقي،سراسر بيوفا هُن کي اگر چئجي ته ڪيئن چئجي. چيم دِل ۾ ته ڪي ڳالهيون سڄڻ کي روبرو چوندس،عتاب حسن جي آڏو مگر چئجي ته ڪيئن چئجي. مسيحا آخري هڏڪيءَ تي آخر ويو اچي منهنجو،رقيبو! آههَ منهنجي بي اثر چئجي ته ڪيئن چئجي. ڏسي دلبر جي در تي ٿي چيو ڪنهن مامَ ۾ مُرڪي،”عنايت“ کي اجايو دربدر چئجي ته ڪيئن چئجي.
چيم دِل ۾ ته ڪي ڳالهيون سڄڻ کي روبرو چوندس،عتاب حسن جي آڏو مگر چئجي ته ڪيئن چئجي هااااااااااااااااا گهوڙا، اهڙي شاعري ٻڌي وڃجي ته ڪيڏانهن وڃجي؟!!
